It's in the little things

Zo. We zijn weer op vrije voet, geen ziekenhuis meer! En dat betekent voor ons dat we weer volop kunnen gaan genieten. En voor mij (controlfreak als ik ben), om alle plannen weer een beetje bij te schaven zodat we alles nog gewoon kunnen zien en doen. Want uiteraard heb ik genoeg plannen hier!

Vanuit het ziekenhuis zijn we in Sihanoukville naar Otres gegaan. Een rustig badplaatsje waar wat minder toeristen zijn. Heerlijk om nog een beetje verder bij te komen leek ons zo!
En alsof het zo heeft moeten zijn scheen, na 4 dagen regen, het zonnetje weer!
In Otres kregen we de tip om in Mushroom Point te slapen. En toen ik daar kwam, dacht ik maar 1 ding: Ik wil hier nooit meer weg. Kijk om je heen en je bent in je eigen smurfenland aangekomen! Alles is in paddenstoelvorm en alles is dus rond. Ronde huisjes met ronde bedden en ronde daken. Een ronde badkamer met een ronde wastafel. Een ronde tuin. Kom uit je ronde huisje en stap in je ronde tuintje en je hoort de zee op de achtergrond. Die viel hier namelijk niet te missen met haar 3 meter hoge golven.. De zee was enorm wild, super tof natuurlijk! Papa en ik waren wel in voor een spannende duik in deze zee, maar spannend en ruig was het in de verste verte niet. De zee was zacht, golven sloegen zich als een deken om je heen, warm en stevig, en namen je stukje bij beetje mee terug naar de kant. Waar je vervolgens in het zonnetje kon opdrogen!
En 's avonds aten we als grote smurf en Smurfin op de ronde patio, met onze verbrandde billen op ronde kussentjes, aan ronde tafeltjes onze ronde pizza's op:)

Na 2 dagen Otres waren we nog niet zat van het strand en het zand, dus hebben we onze mushroom 7 ingeruild voor een hutje aan de zee op Koh Rong.

"You go to Koh Rong?" Ik hoor hoe het aan de drie Franse meiden aan de tafel naast me wordt gevraagd. Ze antwoordden van wel, dus ik besloot mee te luisteren. Vertraging. "The pick up with the bus will now be at 12am, sorry", een uur later dan eigenlijk de bedoeling was. Oke balen, maar niet het einde van de wereld. Ik vermaak me hier wel een uurtje met een boek en wat schrijfwaren.
Eenmaal met de pick up-bus aangekomen op de vertrekplek van de boot is het net een vluchtelingenkamp. Waar ik ook kijk, om me heen zijn mensen. Veel mensen, buitenlandse mensen; Westers, Aziatisch, Afrikaans. Straks allemaal op dezelfde boot op dezelfde zee. "Koh Rong!!" We mogen. Na 10minuten hutjemutje op de kade staan hoor ik wat geroezemoes onder de mensen van de speedferry, het klinkt bezorgd en ze kijken bezorgd. Niet lang daarna krijgen we te horen dat de motor het heeft begeven. "The Speed Ferry won't leave anymore today. You can either get your money back, or wait for the slow boat. I will arrange a slow boat, 15 minutes." Nou, na die inmiddels 2uur vertraging is dat kwartiertje niet meer zo erg dus we besluiten te wachten op de slow boat. Nadat we hier allemaal bepakt en beladen op zaten, klaar om te gaan, startte ook deze boat niet. Gewoon niet. Gezucht om me heen, opgelaten gelach om me heen, gemopper om me heen. Ik vind het wel grappig en typisch en ook papa geniet van een sigaartje op het dek en een vrolijke Cambodjaan van de Speed Ferry. Nadat er een ander bootje gearriveerd was om de accu met deze boot te verwisselen was er plots geronk achter ons te horen, zagen we wat zwarte rook en zoemde daar ineens de motor van onze Speed Ferry weer! Gejuich en geklap om me heen deze keer.
Weliswaar 4,5uur later dan gepland, maar ik voelde het zachte, witte strandzand van Koh Rong onder mijn voeten knarsen. We liepen nog geen twintig meter over het eiland toen we een Nederlandse jongen tegen kwamen die ons vertelde over Monkey Island. Niet heel ver van de pier vandaan, maar net lekker zodat je de drukte van de pier niet had en het mooiste strand van het eiland in je voortuin. Niet iets waar ik heel lang over na hoef te denken, dus zijn we meegelopen en voor we het wisten lagen we in de meest kalme kabbelende zee en keken we uit over witte stranden en de gezellige drukte van de pier.

Tijdens een potje kaarten in de avond kwam Bauke, de Nederlandse jongen, ons vertellen dat er plankton in de zee was hier. We konden wel even met hem mee lopen. Aanvankelijk kwam ik niet verder dan SpongeBob en zei plankton me niet zo veel. Maar toen ik met mijn voeten in een plas zeewater stond werd me dit weer duidelijk, plankton. Ik gaf licht! Weer even een Tinkerbell momentje voor mij en ik realiseerde me weer hoe Peter Pan mij heeft geleerd 'never to stop dreaming'. Deze hele reis was een verwezenlijking van mijn droom. En deze kleine dingetjes als Plankton in de zee maken deze reis, mijn droom, zo bijzonder. Het zit hem in de kleine dingetjes. De onverwachte momenten maken deze reis zo magisch en sprookjesachtig. Ik gaf licht.
De volgende dag op het eiland hebben we de stoute schoenen aangetrokken en zijn we op de boot gestapt om te snorkelen, te vissen en te barbecuen. We hebben een prachtige onderwaterwereld gezien, visjes gevangen en deze visjes vervolgens zelf opgegeten met de barbecue op de boot! Een super gezellig dagje. Samen met Bauke en drie Duitse meiden hebben we gefrisbeed in de zee, potjes gekaart en 's avonds weer op de boot gestapt om te zwemmen in plankton. Nog meer Tinkerbell! Hoe ik daar lag, licht te geven in de zee, met mijn zicht op de sterrenhemel. Duizenden sterren boven me en miljoenen kleine lichtgevende glinsteringen om me heen, idyllisch. Sprookjesachtig. Ik kon hier wel uren blijven liggen, het gaf me zo'n zorgeloos gevoel. Never stop dreaming!

Na vier dagen zon, zee en strand en een heerlijke massage in Sihanoukville (echt mijn héle lichaam is gemasseerd, zelfs mijn gezicht en mijn buik!), zijn we in de sleeping bus naar Battambang gegaan.
De sleeping bus was een attractie op zich, een bus met alleen maar bedden. We konden er echt liggen en slapen! Iets wat me op de een of andere manier wel aansprak, slapen... Dat rondreizen is vermoeiend, zelfs als je vier dagen aan het strand hebt gespendeerd!
Eenmaal in Battambang hebben we de juiste tuktuk-driver aan de haak geslagen, dit lijkt toch een soort gave van ons te zijn. Want het is niet de eerste keer dat onze tuktuk-driver net wat meer geeft dan alleen een lift naar het guesthouse. Zo hebben we Marc gehad, de student Toerisme en Engels. De driver in Sihanoukville die papa in het ziekenhuis heeft gebracht en mij vervolgens heeft geholpen met alle bagage vanaf het guesthouse. En nu Ngith, de enige tuktuk-driver in heel Battambang die ons guesthouse weet te vinden en een fantastische tourguide, is gebleken.
Hij heeft ons eerst naar de bamboo train gebracht, dé toeristtrekpleister van Battambang en het doet z'n naam eer aan. Wat een leuke ervaring! Je zit op een plateau van bamboe met losse wieltjes die met haken worden vastgemaakt aan het plateau. Mocht er een tegenligger aankomen, dan wordt jouw treintje even vlot uit elkaar gehaald en van het spoor getild zodat de anderen er langs kunnen. We hebben onderweg een heleboel treintjes met toeristen langs de weg zien staan, allemaal lachend om deze toestand. Het heeft charme om te zien hoe inefficiënt dit gaat.
Nadat we met de tuktuk ook naar de Wat Banan zijn gereden en aangekomen zijn bij Phnom Sampeu, hou ik van Battambang. Het is niet toeristisch en heeft daardoor nog de pure Cambodjaanse stijl van leven. Buiten de stad vind je het plattelandsbestaan; enorme vlaktes met rijstvelden (de no. 1 van Cambodja) en prachtige Frans koloniale paalwoningen met daaronder de werkplaats van de ouders. Veel kinderen en veel jonge gezinnen, allemaal vrolijk en lachend en allemaal ogen ze gelukkig met hun primitieve maar heerlijke bestaan.

Bij de Phnom Sampeu zijn we met motors de berg op gegaan om daar de killing cave en de Chinese tempel te zien en een prachtige Pagode. De killing cave is een van de meest lugubere dingen die ik heb gezien. Mensen werden daar gedurende het Pol Pot regime letterlijk door een gat bovenaan de berg geduwd om vervolgens in de grot dood neer te vallen en daar min of meer weg te rotten tot er niks dan botten van je over was. Het is nu een plek met een buddha en een stupa, een plek voor rust en vergeving.
Er zouden ook wilde apen op de berg zijn, leuk!! Ik met mijn apenfascinatie. Je kan je voorstellen dat mijn dag op voorhand al niet meer stuk kon:) Echter, mijn apenfascinatie was op een slag voorbij toen ik werd aangevallen door één. We hadden al een aantal hele leuke aapjes gezien bovenop de berg, toen we langzaam terug liepen naar beneden. Er zaten ook daar een aantal apen, elkaar te vlooien, elkaar uit te dagen in de bomen en er zat er eentje met een gehavend bekje op de rand. Ik was rustig foto's aan het maken toen ik achter me eerst apengekrijs hoorde en vervolgens papa: "MARLYNN!!!" Zonder dat ik iets had gezien wist ik wat er ging gebeuren en dus begon ik te krijsen. Papa stond binnen een seconde als ware Tarzan met zijn tas tegen de aap te zwaaien en dus kwam hij niet verder dan een kras langs mijn been. Nee, mijn bloed mocht hij niet proeven. So thanks daddy, maar geen wilde apen meer voor mij...
Genoeg apen dus, dus op naar de bat cave. Tussen 5pm en 6pm zouden de vleermuizen uit hun grot komen vliegen, dus zaten wij netjes om 10 voor vijf klaar bij de grot omdat we dit gebeuren niet wilden missen! Het was alsof ze het erom deden, ze bouwden de spanning op. Er zaten tientallen toeristen beneden de vleermuizengrot te wachten, maar de vleermuizen gingen er niet uit. We zagen zo veel gebeuren in de grot, het werden er steeds meer en ze leken steeds verder naar buiten te komen. En dan gingen ze weer terug. 18 uur, geen vleermuizen. 18:10 uur, niks. 18:20 uur, zwart. Een hele zwarte stroom van alleen maar vleermuizen. Duizenden vleermuizen, miljoenen vleermuizen, allemaal op weg naar de donkere nacht die viel. Het klinkt heel duf, dat besef ik me als ik het schrijf. Maar het was zo tof om mee te maken, om te zien hoe al die vleermuizen in één lange stroom uit de grot vlogen en later boven de open vlaktes in groepen uit elkaar gingen en hun plekjes zochten!
De tweede dag in Battambang hebben we fanatiek als we zijn de fiets gepakt en hebben we door Battambang gefietst. Veel mooie pagodes gezien, mooi afgewerkt en met prachtige kleuren en patronen. Kom vervolgens 12km buiten de stad de Wat Ek Phnom op te zoeken. Als ik van tevoren had geweten dat 12km op dit te kleine fietsje zo'n helse tocht was, had ik erop gestaan aan de bel te trekken bij onze tuktuk-driver. Maar helaas, ik dacht dat het een relaxt tochtje langs de community zou worden.
Het fietsen zelf was de hel, de tocht zelf met alles wat we hebben gezien was prachtig en heel gezellig! Op de fiets lijken de locals je nog bijzonderder te vinden haha. Ze zwaaien, lachen en roepen 'hello!', vragen je naam en rennen stukjes met je mee. Echt fantastisch!
En het moet gezegd worden, het was de 12km meer dan waard, want wat een mooie plek! Er staat een grote buddha, een hele hele mooie pagode en de oude, vervallen tempel die je kunt beklimmen. Een mooie Lotusvijver en kinderen uit de community die Engelse les krijgen in het schooltje.
Na dit hele tafereel gezien te hebben, jawel, weer op de fiets gestapt en 12km terug gefietst. Afgepeigerd en met een zere kont op de stoel geploft bij 'The Kitchen' aan de rivier. Een iced cappuccino met echt ijs en chocoladesaus, een welverdiend drankje vond ik zelf. Totdat ik mijn mail opende en een mailtje van Studielink zag. De 16e! Het is de 16e! De dag waarop ik te horen krijg of ik ben toegelaten voor de opleiding psychologie! "We hebben van DUO bericht ontvangen dat je bent geplaatst. Dit is je bewijs van toelating." IK BEN TOEGELATEN!! Cocktails. Vieren! Het rode geluksbandje die ik van een monnik heb gekregen gisteren heeft geholpen. Ik doe hem nooit meer af:)

Nadat we gevierd hebben dat ik ben toegelaten hebben we nog een relaxed avondje gehad aan de rivier en na een goede nachtrust zijn we voor de allerlaatste keer in Cambodja in een busje gestapt om ons naar de allerlaatste plek voor onze reis hier te brengen. Siem Reap, hier ben ik weer!
Ik denk dat deze stad het meest veranderd is sinds twee jaar geleden. Het is echt een stad, het is mooi en schoon en ontwikkeld. Dit is een stukje van het misschien wel nieuwe Cambodja. Zoals Europa zal het niet worden, maar wat is dit voor Cambodjaanse begrippen een gave stad! Ik zou hier wel kunnen leven.

En ook hier in Siem Reap stapten we onze bus uit, zo in een wit met zilveren tuktuk en deze tuktuk zou ons de komende twee dagen rond rijden, want hij is wederom een fantastische tuktuk-driver!
Hij bood gelijk aan om ons morgenvroeg naar Angkor Wat te rijden, hoe laat we maar wilden. Normaal iets waarvan ik denk "Ja natuurlijk wil jij dat, lekker geld verdienen", maar Bunthanh zei het oprecht. Hij wil het ons naar onze zin maken, niet om zijn eigen hachje maar om de onze. Het mooiste vond ik nog dat hij papa mijn naam had horen zeggen en hij me vanaf dat moment bij mijn naam noemt, vanaf het moment dat ik uit de bus stapte werd er "Marlynn" (in Khmer accent), geroepen en ik smolt. Hij vindt het leuk wat hij doet, hij houdt ervan om het mensen naar de zin te maken en hij maakt het persoonlijk.
Toen hij vroeg wat nog meer onze plannen waren en ik vertelde dat ik ware struggles met Google en tripadvisor heb gehad over de floating villages, maar we uiteindelijk graag naar Kampong Khleang wilden omdat het daar niet toeristisch is en je dus de échte pure floating villages kunt zien, begon hij te glimmen; "I live there". En ik begrijp zijn trots, want ook deze community is zo gezellig. Het zijn allemaal huizen op palen, omdat het water in het regenseizoen tot wel 10 meter hoog kan komen. Het water is nu niet zo hoog en dus spelen alle kinderen in hun blote buikjes en blote billetjes met elkaar op straat. Primitief met afval wat ze op straat vinden, ze gaan ermee voetballen of verstoppen het voor elkaar. Het maakt niet uit, ze vermaken zich hoe dan ook en ze zijn allemaal vrolijk en lief voor elkaar!
De vaders gaan met hun boot richting de floating market, op het open water van het Tonlé Sap Lake. Vis vangen en verkopen en vervolgens aan het einde van de dag met een volgeladen bootje weer terug naar de paalhuizen, naar hun gezin. Wat een heerlijk bestaan! Het is zo ouderwets en van vroeger dat ik er warm van word en ik hou er gewoon van. Het heeft zo'n charme en zo'n schoonheid mensen zo te zien leven en zo gelukkig te zien met elkaar. Bunthanh die zo apetrots op zijn community is. Wauw.
De contrasten in Cambodja zijn enorm en dat maakt het land zo mooi vind ik. Je rijdt een enorm ontwikkelde stad uit, een primitieve community in. Er rijden enorme auto's langs je heen, terwijl jij langs mensen in hutjes zonder kleding rijdt. Er staat een prachtige pagode, afgewerkt tot in detail, met daarnaast een basisschool die van ellende in elkaar stort. We hebben steden gezien waar bij wijze van meer westerse mensen te zien zijn en op plekken waar wij de enige toeristen waren. Arm en rijk. Regen en zonneschijn. Vies en schoon. Onderontwikkeld en ontwikkeld. En wat ik oprecht het allermooiste vind, is dat de mensen in de arme en primitieve communities gelukkiger zijn dan wie dan ook, waar dan ook.

En nu schrijf ik dit, om 16:44u vanuit bed. Veel slaap en rust hebben we niet gehad de laatste dagen. We zijn van stad naar stad gehopt, van de bus rechtstreeks in de tuktuks gestapt en hebben onze guesthouses met goed fatsoen niet gezien. Het leven van een backpacker, ik vind het heerlijk!
Vanochtend om 4:10u opgestaan om de zonsopgang bij de Angkor Wat te zien en de tempeltour te doen, de old market af te struinen en bij de Mexicaan op de hoek te eten. Het was weer heel mooi, de oudheid van de tempels, de enorme groepen toeristen met hun camera's gereed en de rustige monniken die heel geduldig iedereen geluk wensen. De trots van het land is wat Angkor Wat zo mooi maakt. Dezelfde dag als twee jaar geleden. Alleen is het vandaag mijn laatste dag in Cambodja voordat we naar Indonesië vertrekken. En deze dag en onze reis door Cambodja sluiten we af met de traditionele Cambodjaanse Apsara Dance. Een show waarin middels dans, de geschiedenis, de cultuur en tradities van Cambodja wordt verteld. Een mooie afsluiting die als het goed is onze reis door het land in een dans samenvat.

Phnom Penh, Kampot, Sihanoukville, Battambang en Siem Reap. We hebben enorm veel gezien, gedaan, beleefd en meegemaakt. Het is nu al een reis om nooit te vergeten.
Maar morgenvroeg zit ik weer met mijn hoofd in de wolken en zal ik dromen over de komende 3,5 week: Indonesië.
Ik zal Cambodja wel weer even missen, maar ik kijk super erg uit naar Indonesië. Een nieuw land, ik ben heel nieuwsgierig en heb er zin in!

Never stop dreaming,

Marlynn

P.S. Maak jouw stoutste dromen werkelijkheid, zoals ik!