Tickles in my tummy

Onze eerste bestemming in Indonesië zit er alweer op.
Het is bizar hoe snel dit voorbij is gevlogen, time flies when you're having fun. Bukit Lawang, Indonesië. Ik hou van je! Ik raad het iedereen aan om ooit naar deze plek te komen, het heeft mijn hart gestolen en ik gun het iedereen om deze geweldige, fantastische, lieve en vooral hilarische mensen en cultuur te leren kennen!

We kwamen van zondag op maandagnacht aan in Bukit Lawang en werden daar opgewacht door Dodi, de man die álles voor me geregeld heeft hier. Geef hem je data en je plannen en hij regelt alles tot in de puntjes voor je.
Het was een behoorlijk stukje lopen naar Sam's Bungalows, maar het ging als een trein omdat ik domweg alleen maar gelachen heb. Dodi is een paar maandjes in Nederland geweest en zijn vrouw is Duits, dus hij kan nog een aardig woordje Nederlands. We hebben 'Goes Moewoes' met 'het is een nacht' voorbij horen komen, hij heeft 'slaap kindje slaap' voor me gezongen en na een biertje meldde hij: 'ga maar vast liggen, ik kom zo', waarna hij in lachen uitbarst om z'n eigen grap:) Ik was net wakker, meestal niet mijn toppunt van de dag... maar ik had Sam's nog niet in mijn vizier of ik had al buikpijn van het lachen.
Ook bij Sam's Bungalows werden we onthaald alsof we ik weet niet hoe speciaal zijn, alles wordt je meteen uit handen genomen en de mensen vliegen voor je. Een heel basic bungalowtje, maar met de kabbelende rivier en het geluid van de apen in de jungle op de achtergrond kon ik prima slapen:)

De volgende ochtend stonden we alweer vroeg naast ons bed, want de grote dag was eindelijk aangebroken: de olifantendag!! Super veel zin in, ik heb al meer dan een halfjaar ontzettend uitgekeken naar deze dag en nu was het eindelijk zover.
Eerst naar het guesthouse van Dodi geweest om te ontbijten met.... Hagelslag!! Mijn grote verslaving, na 3 weken begin ik bijna afkickverschijnselen te vertonen, maar onze half vernederlandste Dodi heeft hagelslag op geroosterd brood voor me, wat een held. Mijn dag kan nu al niet meer stuk.
Ook nu, om half 9 's ochtends is Dodi opperbest te pas en ik voel mezelf ook gelijk vrolijk en levendig worden. Hij heeft een bepaalde werking op me waardoor ik niet anders kan dan meegaan in zijn vrolijkheid. We hebben dezelfde humor, dus het is van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat lachen geblazen met hem.
We moesten achterop de motor naar Tangkahan om bij de olifanten te komen, een twee uur durende rit via een weg wat geen weg te noemen is. Beter bekend als 'bumpy road'. Alleen deze rit was al een hele belevenis, maar eenmaal aangekomen bij het Gunung Leuser National Park begon mijn hartje toch wel sneller te kloppen. Niet alleen van alle mensen en de olifanten, ook van het pittige eten. Want Christus zeg ik, de chilli kwam spontaan uit mijn poriën, neus en ogen mijn lijf weer uit. En maar lachen die beste mensen!
Dodi had al gezegd hoe stikjaloers hij op ons was dat wij vandaag naar Tangkahan gingen en hoe graag hij wel niet mee had gewild. We zouden een baby-olifantje zien. Zondagochtend geboren, dus net een dag oud! En wat een schatje! Geloof het of niet, we hebben het over olifanten, maar wat was hij klein en fluffy! Net een volgroeide labrador met een slurf!
De olifanten werden een voor een uit hun verblijf gehaald om gezadeld te worden toen we twee mega slagtanden zagen: de man, de enige man met een heleboel vrouwen. Papa en ik dachten en wilden maar 1 ding, op deze olifant door de jungle trekken. Zo gedacht zo gedaan, wij werden op Theo gehesen vanaf een trap en de tocht kon beginnen. Het zijn zulke mega beesten en toch was de tocht niet als je zou denken. Ze lopen als robotten: grote, logge stappen. Alles gaat sloom en lomp. Je zwiebert van links naar rechts op zijn rug, stopt om de paar tellen omdat meneer honger heeft en ergens planten of fruit ziet wat hij kan eten en net als je door de rivier trekt en denkt dat je nat gaat worden, besef je je dat je op een drie meter hoge olifant zit en zijn buik het water nog niet eens zal raken.
We mochten zelf ook nog even rijden, op zijn nek zitten en dan met je handen en voeten de olifant 'besturen'; met je handen geef je aan dat hij moet lopen en met je benen duw je tegen zijn oren aan of hij links of rechts moet.
Aan het einde van de trekking kwamen we aan bij een heel groot meer en dit zal vol met locals. Het was het einde van de ramadan, dus om het Suikerfeest te vieren komen alle mensen uit de grote stad, Medan, naar het relaxte Tangkahan. We waren goed en wel van Theo af of ze kwamen met bosjes op ons af of ze met ons op de foto mochten. Honderden mensen. Oude mensen, jonge mensen, gezinnen, vriendengroepen, vaders moeders opa's en oma's. Alles en iedereen stond in de rij om met ons op de foto te mogen. In Medan zijn ze helemaal geen toeristen gewend, iedereen floept meteen naar een rustiger dorpje, dus deze mensen zijn geen blanke westerse mensen gewend en vonden ons dus ontzettend fascinerend.
Ik liep als Maxima haarzelf door de rivier heen, was te verbijsterd en verwonderd door wat er gebeurde, dat ik maar dom met iedereen op de foto ging. Onze guide stond erbij en keek ernaar en kwam na een poosje niet meer bij van het lachen omdat er geen einde aan leek te komen. Na elke 3 meter lopen kwam er wel weer een groepje mensen verlegen vragen of ze met ons op de foto mochten. Het leek net de pers!
Na deze hele happening kon het wassen beginnen. Alle olifanten in een ander stuk meer om weer lekker schoon geborsteld te worden. Eerst gaan ze koppie onder in het water en vervolgens gaan ze vol genegenheid op hun zij liggen om door ons onder handen genomen te worden. We waren koud begonnen toen onze guide zei dat deze olifant zwanger was: "Luister maar, je kunt de baby horen!" Ik legde mijn oor op zijn buik en het was een van de meest bijzondere momenten die ik ooit heb meegemaakt; een soort hartslag onder water. Dof, maar toch zo luid, groot en aanwezig. Deze olifant was al 8 maanden zwanger, op de helft. Nog 8 maanden te gaan en dan zou ze moeder worden.
En tja, zij gewassen wij gewassen. Even die toeter vol met water zuigen en spuiten maar! Een erg verfrissende douche, hoe alleen een olifant dat zou kunnen:)
En ik denk dat onze zwangere olifant al stiekem wat moedergevoelens koestert, want ze sloot af met een dikke olifantenzoen op mijn wang!
Het was echt een fantastische dag. De olifantentrekking, het zelf mogen rijden, het wassen en het horen van de hartslag van een babyolifant in zijn moeders buik, zelf een olifantendouche te krijgen, een kus op je wang van haar grote toeter en natuurlijk ook al die mensen die met ons op de foto wilden. Zij zijn een attractie voor ons, maar wij ook voor hen. Misschien zelfs nog wel meer! En deze mensen, zo vrolijk en in feestelijke stemming, maakten deze dag onvergetelijk.

Vroeg naar bed, want morgen voor twee dagen de jungle in! Als echte orang utangs berg op, berg af. Slapen in de open lucht tussen de apen en eten bij een kampvuurtje! Ik heb er zin in, laat de Jane maar in me naar boven komen!

Om 9uur 's ochtends zaten we weer klaar bij Dodi's guesthouse en langzaam maar zeker druppelden onze medejungle-avonturiers binnen. Onze groep bestaat uit een Duitse vader en dochter, een Canadees stel, Felix the guide en een Local die ons eten mee zal sjouwen (duizend maal dank). Iedereen toch een beetje aftastend van wat hen te wachten staat en hoe de jungle trek zelf zal verlopen, spannend! Ik voel wel wat gezonde adrenaline door mijn lijf vloeien, ben ik wel zo avontuurlijk ingesteld? Scouting heb ik altijd hevig afgezworen, in een tent slapen doe ik niet aan en mijn conditie is er nou ook niet eentje waar je U tegen zegt... Ik besluit er met frisse moed in te gaan en mezelf te overtreffen, ik heb immers geen idee hoe een jungle trek gaat en hoe zwaar het is. Misschien valt het allemaal wel mee!
Na de eerste vijfhonderd meter kom ik er helaas al achter dat dit laatste niet het geval gaat zijn... De tocht begint met honderden traptreden die ons de echte jungle in leiden en na deze eerste vijf minuten kun je mijn shirt al uitwringen van het zweet. Volharding. Ik ga door, want ik wil dit doen. Ik wil apen zien, wilde apen die mij deze keer niet aanvallen. Wilde apen die in groepen met elkaar leven, elkaar vlooien en met elkaar stoeien in de bomen. Het eerste deel van de trek lijkt het alsof we alleen maar omhoog gaan, er wordt een aardig beroep gedaan op de kracht in je benen. Dit is gelukkig het grootste probleem niet, maar het is steil! Na elk plateau staan we even stil om bij te komen en dit is ook echt nodig. En elke keer als we stilstaan, krijg ik een zweetexplosie. Maar de geluiden van de jungle maken dat dit niet uitmaakt. Apen, vogels, tukans, mensen die vol bewondering "oh" en "ahh" zeggen als ze een kleine makaki voorbij zien hupsen.

Berg op, berg af. Berg op, berg af. Kracht en balanceren, focus. Kracht en balanceren, focus. Gevaarlijk, slippery, do not step on the roots! Slippery! Follow my steps. Ik hoor nog hoe Felix het zegt: "Follow my steps, it is dangerous. Focus! Focus!"
Berg op, berg af.
Na een poosje een plekje opzoeken om wat fruit eten omdat we energie nodig hebben. Maar we waren toch iets sneller weer op de been, omdat moeder orang utang om de hoek kwam kijken met haar kleine aapje bij haar. Snel alle schillen een eindje verderop gegooid, met z'n achten achter een dikke boom schuilen en kijken hoe moeder en baby de resten van ons fruit eten.
En die energie hadden we inderdaad nodig: berg op. En wat voor berg, ik was op één derde al bekaf. Volharding.
We hebben op de uiterste top van de berg geluncht. Dat was wel echt heel tof, je kon zo mooi ver kijken. Tussen de bomen zag je de andere bergtoppen die we hebben bewandeld en dan voel je toch wel even een soort kick dat je dat allemaal al achter je hebt. We did it!
Na de lunch zouden het nog down, up, down, up, up, up, down, up, down down down down down worden. En die laatste downs, waren echt down. Aan beide zijden zag je de grond wegtrekken in een diep ravijn. Het was slingeren aan lianen (echt als Jane!), heel voorzichtig stapje voor stapje naar beneden. Je vastgrijpen aan een boom omdat je toch wegglijdt. Het was zo steil, het was eng. Gaaf, maar echt eng.
Eenmaal bij het kamp hing er dus ook een opgelaten sfeer, want we hadden het allemaal gedaan! En gered haha. Niemand gewond geraakt, we konden allemaal vol trots terugkijken op een hele toffe jungle trek. En het kamp was echt een idyllische plek. Een rivier zo helder dat het water wel drinkbaar leek, een stroming die voor een kabbelend geluid zorgt en kleine watervalletjes die voor levendigheid zorgen. Apen die in de bomen ritselen, af en toe met een hele groep tevoorschijn komen als we aan het eten zijn.
De rivier is trouwens in heel Bukit Lawang zo ontzettend helder en schoon! Mensen wassen zichzelf én hun kleding gewoon in de rivier!
Lekker zwemmen in de rivier en je even mee laten nemen in de stroming. Er hing een heerlijke sfeer.
En we hebben geluk gehad! We hebben zo veel apen gezien! Enorm veel makaki's, gibbons, een soort zwarte gibbons (siamans?) en toch best veel orang utangs! Een stuk of 7/8 en de grote mannetjes orang utang heeft voor ons ook nog even zijn kop om de hoek gestoken, bijzonder! Dat is echt zeldzaam om hem te zien:)

De nacht valt, ik laat me opdrogen op de keien langs de rivier en zie hoe de zon langzaam onder gaat. Ze glinstert in het water. Om me heen is het relaxt, ondanks dat mensen steeds meer met elkaar in gesprek raken hoor je weinig stemmen. Het is rustig, maar toch is iedereen aanwezig. Lijflijk aanwezig. De guides zijn in de tent het eten aan het maken, er is koffie en thee met koekjes. Ik denk terug aan vandaag, aan wat ik allemaal gezien heb. Wat ik eigenlijk gedaan heb en ik voel een soort trots. En dan deze plek, als ik om me heen kijk zie ik alleen maar ontspannen mensen.
De avond is gevallen, iedereen heeft zich even omgekleed en de tafel is gedekt. We zitten met ons allen op de keien met een zeil waarop allerlei lekker Indisch eten is klaargezet. De sfeer wordt steeds gezelliger, we blenden steeds meer met elkaar en praten met z'n allen na over vandaag. En dan staat Jefry op, het neefje van Dodi en ik denk dat het in de genen zit, want ook hij is zo gek als een deur. Hij is zo oprecht vrolijk en springerig en ik heb hem de hele dag met alleen maar een lach van oor tot oor gezien: "Jungle games! It's time for jungle games!" Alle bordjes worden opgeruimd en de luciferbakjes komen tevoorschijn. Ik kijk om me heen en zie iedereen toch wat vragend kijken, jungle games. Het is de hele dag zo her en der wel benoemd, maar niemand had er echt aandacht aan geschonken. Van luciferstokjes werd er een som op het zeil gelegd: 1 + 1 + 11 = 130. Je mag drie stokjes veranderen van plek zodat de som kloppend wordt. Er valt een stilte, iedereen kraakt zijn hersens. Ik ook. Ik weet dat dit niet mijn spelletjes zijn, dit is het soort inzicht dat ik mis en dat maakt het nog meer een uitdaging dan de hele jungle trek van vandaag. Een varken op de brug, aan de ene kant van de brug staat Robin Hood met een peil, aan de andere kant Robini met een peil. Je mag twee stokjes veranderen waardoor het varken blijft leven. In het water zwemmen krokodillen, die zijn geen moslim, dus springen was geen optie. Gelach om me heen, maar toch komt niemand er uit. Jefry straalt, vol trots verplaatst hij twee pootjes waardoor je een bovenaanzicht krijgt en hij gaat midden op het zeil op zijn buik liggen. Glimlach van oor tot oor: "Now Robin Hood en Robini shoot each other!" Weer gelach om me heen. De avond volgt, we gaan langzaam richting de nacht. Hoewel niemand de tijd in de gaten houdt, daar is geen sprake van hier in de jungle, wordt het later en later en steeds gezelliger. Er komen mysterieuze kaartspellen en tovenaars fratsen worden uit de hoge hoed gehaald. Complete verbijstering, uiteindelijk opgelaten gelach omdat niemand het kan geloven en heel veel proberen om te achterhalen wat er toch gebeurt. Maar niemand komt erachter, het geheim zit in de hoge hoed.
Ik word moe en besluit om naar bed te gaan, Jefry helpt me met een kleed, behulpzaam als hij is. Na mij volgt al gauw de rest. Morgen weer een nieuwe dag, eerst een nachtje onder de sterren in de open lucht. Een nacht in de jungle.

Het geluid van klotsend water tegen de rotsen, de stroming van de rivier, de apen in het bos en het gerammel in de keukenpost. Het is ochtend, ik heb wonderbaarlijk genoeg lekker geslapen op het dunne matje onder de sterrenhemel in de jungle.
Bij het ontbijt kom ik in gesprek met een Australische vrouw (ik ben haar naam vergeten, oeps!), moeder van Nic en nog twee zussen. Ze zijn met z'n tweetjes op reis. Wij maar denken dat we speciaal waren, vader en dochter op reis. Eenmaal hier blijken we één van de zovelen te zijn! Maar het mag de pret niet drukken! De ochtend begint relaxt, iedereen wordt rustig wakker en tegen de tijd dat onze ontbijtjes worden gebracht, zitten de eersten alweer in de rivier. Na het ontbijt besluit ik ook nog even lekker het water in te gaan voordat we weer terug gaan naar Bukit Lawang met de raft (!!). Heerlijk, het zonnetje schijnt en de stroming lijkt iets minder. Het is een lekker laid back ochtendje en tegen een uurtje of 2 wordt gezegd dat we ons langzaam klaar moeten maken zodat we kunnen gaan raften.
En dat was gaaaaaf!!
Vier rubberen banden aan elkaar geknoopt en dan zoef je naar beneden! De stroming neemt je mee en die watervalletjes in het water maken het extra avontuurlijk! Dan stommel je even naar beneden, kontmassage op de rotsen onder je en dan kun je weer verder met de stroming. Het ging niet heel hard, maar tof was het wel! Mensen langs de kant die allemaal naar je lachen en zwaaien en wij die alleen maar "whoeee" en "whaaaah" roepen:)
Eenmaal terug in Bukit Lawang werd afgesproken dat we elkaar om 19u nog weer zouden meeten bij een guesthouse verderop. Wij wilden voor die tijd nog wel even een pizza'tje en dit zou ongeveer een half uurtje duren (17:50u), helemaal prima. Inmiddels was het al 18:55u en moesten wij dus al lang en breed weg waarop tegen ons werd gezegd: "Ah maar meisje, dit is Indonesië he! Alles gaat hier kalm, maak je niet druk. Dat is niet erg. Geniet! Pizza komt zo, is lekker". Aanvankelijk baalde ik, ik vond het niet chill tegenover de mensen van de jungle nadat zij het ons twee dagen zo naar onze zin hadden gemaakt. Maar achteraf is dit het Indische sfeertje en zou ik er soms wel wat meer van mogen hebben... De mensen in Bukit Lawang leven zo in het hier en nu, pakken elk moment en genieten van elk moment. Ze zijn wat dat betreft wel echt een inspiratiebron voor me! Loslaten van wat geweest is en wat nog komen gaat, maar leven in het nu. Het klinkt zo lekker zweverig, maar hier in Bukit Lawang lukt me dat behoorlijk en het bevalt me wel:) Geen stress en druk, het komt zoals het komt en het gaat zoals het gaat. Heerlijk!
En dat werd beloond, we moesten nog even langs Dodi om wat te overleggen voor de dag erna en tegelijk met ons kwam ook Jefry daar, de altijd vrolijke en knettergekke jungle aap en neefje van Dodi. Als hij niet bij de rest was.... Druk gemaakt om niks dus.
Binnen de kortste keren kwamen de muziekinstrumenten tevoorschijn bij Indah, werden de liedjes uit de kast getoverd en was iedereen aan het meezingen met 'het is een nacht' en 'als de morgen is gekomen'. Het duurde niet veel langer of het kwam met bakken uit de lucht en stond de tafel vol met de flesjes Bintang bier (Heineken op z'n Indisch). Het was zo gezellig, al die zingende mensen. Op de gitaar en trommels, iedereen zong mee, het maakte niemand wat uit, iedereen was vrolijk en gezellig, praatte met elkaar, zong met elkaar. We hoorden dat bij het andere guesthouse niemand was, regen. Dus wij besloten ook maar lekker bij Indah te blijven. Het is zo'n leuke avond geweest, het was een relaxed sfeertje waarin iedereen z'n ding deed en je lekker genoot van de sfeer om je heen. Tegen middernacht zijn we toch maar richting Sam's gelopen om onder de wol te gaan. Maar ook dit ging niet zomaar, eenmaal daar aangekomen werden we al kletsend in de bankjes gedrukt om nog even na te praten onder het genot van een biertje en een cola. Deze mensen zijn ook zo leuk! Ze willen echt alles van je weten, zijn oprecht geïnteresseerd en willen het je naar de zin maken en je een welkom gevoel geven, ik hou ervan!

Na de avond van gisteren mochten we zelf weten hoe laat we de Local Villagetour met Dodi en Jefry wilden doen. Achter op de motor en van alles zien rondom Bukit Lawang! Jefry hebben we helaas niet meer gezien, die wilde zijn motor ophalen, toen die niet meer bleek te starten hahaha. Heel typisch, want vlak daarvoor zei ik nog tegen papa dat ik het niet voor me kon zien dat hij op een motor zat. Dus kwam Nico op z'n motor om de hoek gescheurd, de gitarist die gisteren helemaal in z'n element was. Leuke, spontane vent! Besloten dat ik maar bij Dodi achterop moest, omdat hij er van alles bij vertelde onderweg.
"Ja?" "Ja." WHOESJJJJ en weg waren we. Het rijden op een motor hier is eigenlijk best bizar haha. Je hebt geen helm, geen kleding niks aan. Je zit gewoon in je hemdje en blote benen achterop terwijl Dodi even met 100 km/u over bochtige bergweggetjes, met om de 15 meter gaten en hobbels, rijdt.
Wel weer heel veel mooie dingen gezien: rijstvelden, bruine suiker, verschillende soorten fruiten en 'The tree that keeps the world from growing', welke boom hebben wij gezien lieve mensen?
De dag afgesloten bij Dodi thuis. We hebben Janine en kleine Fabian ontmoet, wat een lekker ventje. 10 maanden oud en hij lacht alleen maar, net z'n vader. Dodi had al vol trots over hem verteld; "When I'm tired and I see him smiling. I'm not tired anymore", dus het was leuk om hem nu in het echt te zien! Ook even wat oude foto's van Dodi uit de kast getoverd. Ik lachte hem uit om zijn lange haren, want ik geloofde hem niet. Maar, foto's met zijn lange haren, van hun bruiloft en tijdens zijn studietijd. Super leuk allemaal! Al met al weer een geslaagd dagje.

We konden het niet laten om 's avonds de gezelligheid weer op te zoeken, dus zijn we na het eten weer richting Indah gegaan, onze laatste avond ik Bukit Lawang. En na weer een leuke avond, met leuke mensen, veel biertjes dus een leuke sfeer en leuke muziek werd het kampvuur aangemaakt. Papa en ik zijn snel naar Sam's geraced om al onze spullen voor vertrek te pakken, zodat we nog weer even terug konden en onze laatste avond in Bukit Lawang nog optimaal konden genieten. En dit hebben we gedaan! Het was een heerlijke avond/nacht bij het vuur. Dus toen het 1 uur was en wij naar heg vliegveld zouden gaan, was de sfeer best treurig. Ik ga deze mensen, deze plek, deze mentaliteit missen.
Het waren maar 4 dagen, maar het waren 4 geweldige dagen. Ik zou er een heel boek over kunnen schrijven. Het voelde alsof ik de mensen al zo lang kende en we al heel lang vrienden waren! Humor met Dodi, van die inside jokes, het klikte gewoon.
Ja. Ik heb vlinders in mijn buik, ik ben verliefd op Bukit Lawang en haar mensen en ik wil zeker nog een keertje terug komen hier!

Aangekomen in Jakarta met het vliegtuig hebben we de Cipaganti richting Bandung gepakt. Een hele hele mooie tocht. In Jakarta zie je eerst nog heel veel hoge gebouwen alsof je in Manhattan rondrijdt en langzaam maar zeker veranderd dit in een snelweg midden tussen de landbouw. Rijst- en theeplantages met op de achtergrond oude vervallen huisjes en kinderen die langs de weg aan het vliegeren zijn. Honderden vliegers die je in de lucht ziet. En als je die volgt naar beneden; honderden lachende en gefocuste kinderen en ouderen met een klosje draad in hun handen.
In Bandung aangekomen natuurlijk gelijk tien taxichauffeurs die zich aanbieden. Waar onze neus voor de juiste driver op dat moment was weet ik niet, maar die heeft ons hier behoorlijk in de steek gelaten. Wat een ritje van vijf minuten had kunnen zijn, duurde 20 minuten en we zijn behoorlijk een oor aan genaaid met het betalen aan deze beste man. In Bandung staan de taxichauffeurs er wel een beetje om bekend dat ze expres om rijden of doen alsof ze de weg kwijt zijn om zo meer aan je te verdienen. En het is ze gelukt. We snapten nog niet helemaal hoe het werkte met de rupiah en daar zijn we finaal de mist mee in gegaan. Dus deze taxichauffeur, die zichtbaar genoot van zijn verdiensten trouwens, heeft zijn doel behaald. Shit! Nouja, vanaf nu dus extra alert zijn hier. Ik heb in elk geval in de gaten hoe de rupiah werkt nu:)

Na een lange dag reizen, heerlijk ons bedje opzoeken voor de komende dagen Bandung en de rest van Java!
Met een beetje heimwee naar Bukit Lawang, dat wel. Maar ik denk dat ik een heerlijk nachtje tegemoet heb.
Ik ben weer benieuwd naar Java, het lijkt weer helemaal anders dan wat we tot nu tor gezien hebben in Cambodja en op Sumatra, dus ik laat me verassen!

Keep you updated!

Marlynn -x-