I'm the proud mom of 10 little baby turtles

Oh Java wat ben je mooi! Er is hier zo veel te doen en te zien en te ervaren. En alles is zo eigen en anders en mooi. Aangekomen in Jakarta leek het net alsof we door Manhattan reden. In Bandung zag je sloppenwijken aan de voet van enorme villawijken en nog nergens heb ik zó veel mensen op dezelfde plek gezien. Eenmaal in Pangandaran was het net alsof we op de kermis terecht waren gekomen; lelijke eendjes met gekleurde tl-lichtbuizen om toeristen in rond te rijden in het donker en wilde herten uit het national park die even een kijkje kwamen nemen in ons guesthouse. In Yogyakarta kwamen we in het culturele epicentrum van Java terecht. Cemoro Lawang was kats net Oostenrijk. En Kalibaru is het meest rustige dorpje en rijk aan een hele mooie natuur.

Bandung, de eerste avond op Java. Ik had stiekem een beetje heimwee naar Bukit Lawang en de fantastische mensen en sfeer daar. Nou had ik daar met mezelf afgesproken om te genieten van de momenten, te leven in het hier en nu. Dus besloot ik om ook hier op Java te gaan genieten. Met een iets weeïg gevoel mijn bedje ingedoken en binnen een paar tellen lag ik in coma na de lange dag reizen.

De volgende ochtend ging de wekker, nadat we (in onze-reis-begrippen) hadden uitgeslapen, om half 9 en het eerste wat ik voel is misselijkheid. Ik heb nooit het gevoel dat ik hoef te spugen, dus als ik het heb weet ik dat het ook mis is. Helemaal super... Genieten had ik gezegd? Toch nog een toastje met jam naar binnen gekregen, om vervolgens vol goede moed in de auto te stappen voor een toeristisch dagje Bandung. We waren 10 minuten onderweg toen papa met stoom en kokend water onze schoenen uit de plastic tas moest halen, het was zover: Het begin van een dag waarin ik niks binnenhield, niks. 
Het was een veelbelovende dag met een bezoekje aan de vulkaan, theeplantage- en fabriek, hot springs en een waterval. 
De entree van de vulkaan bleek voor niet-Indonesiërs 10x zo veel te kosten dan voor Indonesiërs, wat we dus niet gingen doen. We hadden de Bromo nog, dus daar hebben we vanaf dat moment extra naar uitgekeken. De theeplantage was prachtig, uitgestrekt land van 30000 hectare met miljoenen theeplanten in terrasvorm. Zo mooi! In de fabriek hebben we gezien hoe van deze blaadjes (het zijn echt net gewoon bladeren die in Nederland aan de bomen groeien), thee wordt gemaakt. Een heel proces waar ik nog nooit bij stil heb gestaan als ik een kopje thee in mijn handen had. Leuk om te zien wat je eigenlijk gedurende de koude winterdagen drinkt om je warm te houden! De grote bladeren voor zwarte thee, de iets kleinere blaadjes voor groene thee en piepkleine blaadjes voor witte thee. Tevens de duurste thee en de gezondste thee. Ook wel; sterke-mannen-thee. Doe mij die witte thee maar!! Misschien word ik daar vandaag dan wel een sterke vrouw van:) Ik heb echter welgeteld drie slokken witte thee gehad, toen ik het niet meer weg kreeg en ik, nog voordat we het theehuisje uit waren, het er ook al weer uit gooide. Geen sterke vrouw dus vandaag... 
In het fabriekje werd alles nog op de 'orthodoxe' manier gemaakt. Lees: enorm ouderwets en moeilijk doen, maar zo traditioneel en mooi om te zien! Alles gaat met de hand, van het sorteren tot het drogen en versnipperen aan toe. Het is een werk van hier tot heb ik jou daar, maar dan heb je ook wat; de beste thee van Indonesië! 
Het hout van de bomen wordt gebruikt om het vuur voor het drogen van te maken en dit hout kan gerecycled worden, vraag me niet hoe maar het schijnt te kunnen. 

Vanaf de theefabriek zijn we doorgegaan naar de hot springs. Over de berg met een prachtig uitzicht over de enorme vlaktes theevelden. Heel toeristisch, maar het water was warm! Een lekker relaxed voetenbadje voor een dag als vandaag. 
Bij de waterval bleek er een heel park te zijn met grotten en kleine watervalletjes en een hele trek over een berg. Maar na dertig treden omhoog gelopen te hebben na dé waterval gezien te hebben, hield ik het niet meer en zijn we met een scootertje teruggegaan om een einde aan deze dag te breien. Vreselijk, je voelt je zo slap dat je jezelf in de weg loopt. Dat wil je toch niet in Indonesië?! Gatsie, vroeg naar bed en hopen op een beter vervolg van Bandung. 

En dit vervolg was zeker goed! Onze volgende dag was heel gaaf én ik voelde me weer een stukje beter! We werden vroeg opgehaald om naar de Kawah Putih te gaan, een watervlakte in de krater van een vulkaan. Het was een hele tocht dus we zouden al rond 08:00u vertrekken. De rit naar de Kawah Putih toe was alleen al zo mooi! We hebben een heleboel onderweg gezien: de leukste gekleurde huisjes, uitzichten vanaf de berg en leuke kleine straatjes. 
De Kawah Putih zelf was ook onwijs mooi, super blauw water en zo vlak! Het rook echter wel naar zwavel dus wellicht was een mondkapje bovenaan de krater toch een idee geweest... Ook hier waren er weer tientallen locals die met ons op de foto wilden, so smile for the camera!
En toen werd ons in het Nederlands gevraagd of wij een foto van een stel wilden maken. Een stel, zo bleek na tien minuten, met wie we de komende twee dagen samen zouden reizen. Zij zouden ook de volgende dag naar Pangandaran gaan, net zoals wij. Gezellig! Met hen weer naar boven gelopen om met de shuttlebus weer naar beneden te gaan, waar we prompt nog een Nederlands stel troffen die óók de volgende dag naar Pangandaran gingen. Helemaal leuk, allemaal leerkrachten dus ik vermaakte me wel:) En ook papa had het mooi naar z'n zin. Onze mini-van ingeruild voor een treinticket, voor een veelbelovende trip van Bandung naar Banjar!
Onze dag in Bandung vervolgd in de Jalan Braga, ook wel de Dutch street. Allemaal Nederlandse pandjes in herenhuisstijl met mooie gevels en daken. En restaurantjes met Nederlands eten en Nederlands bier! 
Na een lunch in Westerse stijl zijn we doorgegaan naar het 'Parijs van Java', waar we ons hevig verbaasd hebben over de grootte en type winkels. Van Gucci en Prada, tot de H&M, Zara en Topshop! Leuk om mee te maken in Azië. 
Na een heerlijk ijsje van Hägendasz werd ik wederom misselijk en ook papa was aardig moe, dus tijd om deze mooie dag af te sluiten. Morgen weer een mooie treinreis voor de boeg, ik ben benieuwd!

En de treinreis was prachtig. De hele entourage van het station en de treinen was al tof om mee te maken! Het is nog heel ouderwets allemaal, wat het super mooi maakt! Zoals je het in oude films ziet.
We moesten door de trein op het voorste spoor heen om bij onze trein te komen en eenmaal op ons plekje werd ons gevraagd of we koffie of thee wilden alsof we ons in een vliegtuig bevonden. 
De reis zelf was prachtig, we zaten aan de linkerkant wat een tip was. We zagen rijstvelden zo ver als je kon kijken, mensen die strak aan het spoor leven of spelen en was. Duizenden gekleurde kledingstukken die naast het spoor hingen te drogen, bijzonder gezicht! 
Eenmaal aangekomen in Banjar moesten we nog met een busje naar Pangandaran zien te komen. We hadden een naam en de taxi-fietsjes wisten ons daar wel heen te brengen. Ik mocht in een taxi-fiets!! Na ze non stop gefotografeerd te hebben zat ik er nu eindelijk in:) 
De bestemming was echter niet helemaal je van het. We kwamen niet bij de buscompany aan, maar bij een bekende van een van de fietsers. Het was het meest gammele voertuig dat ik ooit heb gezien, maar het was goedkoop en we pasten er met zes man en veel bagage in. Kreupel, op elkaar gepropt en half liggend, dat wel. Het busje viel bij elke hobbel bijna uit elkaar en Charlotte lag noodgedwongen in de meest bizarre houding over alle bagage heen omdat het anders niet paste, maar we hebben Pangandaran bereikt en dit was een heel avontuur op zich. 

Eenmaal in ons guesthouse wist ik niet wat me overkwam. Ik ben nog nooit ergens zó welkom ontvangen! We werden meteen ontdaan van onze 'zware' bagage, mochten een plekje zoeken en kregen een welkomstdrankje en allemaal lekkere, traditionele hapjes. 
Wij zouden de volgende dag de Green Canyon tour doen en de andere vier wilden dat ook, maar hadden nog niks geregeld. Het plan was dus om in ons guesthouse te vragen of zij met ons mee konden zodat we gezellig met z'n zessen konden. Binnen de kortste keren wrong Agung zich in allerlei bochten om het te regelen en het kon! Toen hij dat meldde deed hij het, een klein gebaar. Je zou het nauwelijks merken, een kleine buiging. Zo klein, maar ik vond het zo bijzonder. Het is typerend voor de mensen hier; ze doen iets voor je en vervolgens bedanken ze je. Zijn ze oprecht dankbaar dat ze iets voor je kunnen en mogen doen, alles om het je naar de zin te maken. Het is weer dat oprechte, het aan anderen denken, dat boven jezelf zetten en vooral het daarvan genieten. Ik hou van de mentaliteit!

"Take a seat! You want coffee, tea? Would you like an egg, or maybe a pancake? We can make it for you! You also want toast? Have a seat, I'll bring it to you. Enjoy breakfast!" Nou, je zult begrijpen dat ik mijn ontbijtje zeker enjoyed heb met zulke gastvrijheid! 
De tocht zelf was onwijs leuk! We waren met een groep van 14 Nederlanders, super gezellig dus! Als je bij the green canyon wil zwemmen moet je vet betalen, nou zijn we allemaal Nederlanders en dat gaan we dus niet doen. Dus, zijn we eerst naar the green valley gegaan. Een soort mangrove met helder groen water, heel veel kleine en grotere watervallen, grotten in het water, schommels boven het water, een hele relaxte stroming én we konden ongestoord in onze bikini zwemmen zonder je opgelaten te voelen over de locals. We zijn watervallen opgeklommen om er vanaf te springen, hebben door grotten gezwommen en als Tarzan en Jane vanaf schommels het water in geploft. We hebben ons heerlijk in de stroming mee laten voeren tot het eind, waarna we naar de green canyon zijn gereden. 
The green canyon was betoverend. De zon scheen via de grot naar beneden wat het water nóg groener deed lijken en een hele mooie glans over het water achterliet. 
Het bootje waarmee we gekomen waren was achter ons weer teruggevaren. Elk bootje wachtte op haar toeristen, de onze dus niet... Op het moment dat wij terug wilden, was er dus geen bootje en we konden ook nergens bij in, want je mocht niet met meer dan 4 toeristen in een bootje. Iedereen stond inmiddels al lang en breed op ons te wachten bij het busje! Net wanneer we wilden vragen of iemand een nieuw bootje wilde vragen bij aankomst, kwam de beste man weer aangevaren. Maar... Hij bracht ons niet terug. Hij had in de tussentijd nog twee anderen meegebracht en zij wilden wél zwemmen, daar moesten we dan maar op wachten. Peter, Janneke, papa en ik vonden het na 10 minuten niet meer normaal, ook tegenover de rest dus begonnen we de druk een beetje op te voeren. Dit beetje werd echter binnen de kortste keren al wat meer en voor we het wisten stonden we tegen de man te schreeuwen omdat hij gewoon domweg zijn rug naar ons toekeerden. Papa en ik moesten op tijd terug zijn om dezelfde avond nog naar Yogyakarta te kunnen, dus de stress nam een beetje de overhand toen we al ruim 20 minuten aan het wachten waren. 
Er kwamen geen andere bootjes. Er kwamen geen toeristen van het zwemmen terug. En er werd geen berichtje naar de rest verstuurd omdat we geen bereik hadden. Na heel lang drammen heeft onze bootchauffeur de twee andere toeristen opgehaald en konden we dan eindelijk terug. Laten we zeggen dat we optimaal van onze tijd in the green canyon hebben genoten:)
De dag afgesloten bij het schildpaddenreservaat. Tientallen schildpadden, groot en klein, oud en jong. Zo leuk, we mochten ze vasthouden. Het geeft je zo'n gevoel zoals alleen dieren dat kunnen, het voelt speciaal om zo'n mega schildpad in je handen te hebben!
Eenmaal terug in ons guesthouse werden we wederom onthaald alsof we nieuwe gasten waren. We hadden die ochtend al uitgecheckt, maar kregen desondanks allemaal lekkere hapjes. Koffie, thee en natuurlijk werd alles onbeperkt bijgevuld. Na 10 minuten kwam Agung met een sleutel: "You want to take a shower before you go in the bus? We have a free room, you can use it." 
It's in the little things. En deze kleine dingetjes maken plekken, mensen en momenten heel groot. 

Met het nachtbusje naar Yogyakarta gereden voor twee veelbelovende dagen. Het was een helse trip. En eenmaal om 04:30u in mijn bedje kon ik het slapen wel vergeten, want de moskee liet zich horen... 
De eerste dag in yogya hadden we lekker niks gepland en zouden we ons laten verrassen door de universiteitsstad en tevens de meest culturele stad van Java. 
   We zijn begonnen bij het sultan's place. Het was het mooiste huis wat ik ooit gezien heb. Het was niet eens zozeer rijkdom wat het uitstraalde, maar vooral cultuur en religie. Bij een sultan met zo'n huis hoort natuurlijk een privézwembad. Nou wordt the waterpalace tegenwoordig niet meer gebruikt door de sultan, maar is het een toeristische trekpleister. Maar vroeger werd dit prachtige zwembad door de sultanfamilies gebruikt en je zou spontaan wensen dat je deel uitmaakte van deze familie. Het was zo mooi! Drie zwembaden; een voor de vrouwen, een voor de kinderen en een voor de sultans. En om de zwembaden heen zie je allemaal mooie culturele, traditionele en inmiddels oude torens. Deze torens hebben hele lage deurposten. Op deze manier werd je gedwongen om voor de sultan te buigen. Smart! 
Voordat we het waterpaleis hadden gevonden zijn we uiteraard eerst verkeerd gelopen. En daar was ik zo blij van! We werden ontvangen door een hele lieve meid die een klein Loewak-huisje had. Loewakkoffie, de meest luxe koffie van de wereld en zij maakte het, vers en op traditionele wijze. Ze had ook haar eigen Loewak, waardoor ze ons perfect kon uitleggen hoe deze bijzondere koffie werd gemaakt.
Voor wie Loewakkoffie niet kent, bijzonder is het. Daar valt niet over te twisten. De Loewaks eten koffiebonen in de wilde natuur, we weten allemaal wat er in ons lichaam gebeurt wanneer we wat eten. Wanneer deze koffiebonen worden uitgepoept zien deze eruit als pindarotsjes... Anyway, dit wordt dan heel goed schoongemaakt en vliesje voor vliesje gepeld, waarna het gedroogd en geroosterd wordt. Door het hele proces krijgen de koffiebonen een hele authentieke en volle smaak. Het was lekker!! Ik met mijn eeuwige kinderkoffie, dronk de sterke Javaanse Loewakkoffie zwart en ik vond het heerlijk! Ze liet ons ook van alles proeven aan lekkere Indische koffiehapjes, mildere loewakkoffies en Indische thee. Ze liet me binnen om foto's te maken en ik mocht zelfs even in de keuken kijken, het was heel gezellig en sfeervol. Juist omdat we er zo spontaan terecht kwamen, dat maakte het een extra leuke ervaring!
   Terug naar het waterpaleis. Het paleis zelf was ontzettend mooi, ze hebben ons een ondergrondse moskee laten zien en zijn door hele schattige, kleine straatjes gelopen. Allemaal heel traditioneel, bloemetjes op de 'veranda', veel kleurtjes, was voor het huis en mensen voor het huis aan het werk. Gezellig! Na het paleis zijn we over het oude marktje gelopen wat ook nog binnen de sultan's place ligt. Het was letterlijk een 'oude' markt, ik denk dat ik de enige jongere was, achter de kraampjes zaten alleen maar oude Indische mensen. En toen ik dat zag besefte ik me hoe mooi ik deze mensen vind. De oude, traditioneel geklede Aziaten vind ik zulke mooie mensen! En ook Aziatische kinderen krijg ik geen genoeg van. 
Bij een van de eerste kraampjes zat een oud vrouwtje die van pose in pose in pose veranderde zodat ik foto's van haar kon maken. En maar lachen en gek doen, fantastisch. Haar man liep met ons mee over het marktje en liet ons lekker fruit proeven en leuke Indische dingen zien, waarna hij aan ons vroeg of we het leuk vonden 'het culturele Java' te zien. Ik kon mijn geluk niet op! Het culturele Java, uit de grote stad, het echte Indonesië in. We zijn door de meest schattige en gezellige kleine straatjes gelopen. Roze huizen, blauwe huizen, groene huizen. Saaie muren die opgevrolijkt zijn met leuke en mooie schilderingen en kreten als 'together we can do it'. We hebben handje klap met wat kinderen gedaan, zijn bij mensen thuis geweest en hebben het enige plekje in heel yogya gezien waar de echte traditionele lederen puppets met de hand worden gemaakt. Het feit dat er zo veel dingen met de hand worden gedaan... het kan tegenwoordig handiger en sneller, maar deze mensen houden vast aan hun cultuur en tradities. Trots? Ik weet het niet, maar het maakt het werk dat ze leveren extra mooi:)
   Na ook even gerelaxed te hebben van het nazonnetje hebben we the famous french kitchen opgezocht. Vijf minuutjes van ons guesthouse en het doet haar naam eer aan: le Mediterranea. Alles was in Frans mediterrane stijl, zo leuk! We hebben super super lekker gegeten. Een entrecote van jewelste, een best stuk vlees en king prawns. Tot slot als toetje mijn absolute lievelings; crème brulêe. Mijn avond kon niet op! En dat alles voor nog geen €20,-. Het is een grap, je bent haast geneigd om ze meer te geven. Het smaakte naar meer, dus meteen maar vast afgesproken dat we morgen weer gaan! Haha. 

De volgende ochtend werden we om 4 uur alweer wakker gemaakt door de wekker: Borobudur! Een dag waar ik erg naar uitgekeken heb, de mooie tempel in de vorm van een lelie. En het maakte al mijn dromen waar, mijn verwachtingen kwamen uit! Waar ik ook keek, het was even fascinerend en prachtig. Als ik me omdraaide zag ik de tempel weer vanuit een nieuw perspectief. Ik kon er geen genoeg van krijgen! Het was prachtig. De sfeer was sereen en rustig. Ondanks dat er best veel mensen waren, was het er rustig en stil. Was ik in mijn eigen wereldje en kon ik met mezelf genieten van deze mooie tempel.
   Vanaf de Borobudur hebben we een oversteek gemaakt naar de andere kant van Yogya naar de Prambanan tempel. Een tempel bestaande uit zes torens, de zes goden uit het hindoeïsme. Ook deze tempel was heel mooi! Het was groot, maar toch subtiel. De torens waren gedetailleerd in hun bouw, in hindoeïstische stijl en stonden zo gepositioneerd dat je de andere vijf vanuit een toren kom zien. Ook hier raakte ik maar niet uitgekeken en verwonderde ik me over de grootte en de schoonheid van de tempel. 
   Eenmaal terug in ons guesthouse hebben we het lekker rustig aangedaan. We zijn nog naar de Malioboro geweest, maar we hebben vooral genoten van het lekkere weer en de mooie stad. En natuurlijk hebben we deze hele geslaagde dag, die zo mooi begon met de tempels, heerlijk afgesloten bij le Mediterranea met wederom crème brulêe als toetje. Ik hou ervan!

De volgens ochtend werden we weer vroeg op het Tugu station van Yogyakarta verwacht en dus stond de wekker weer op een pittige tijd. De dag bestond uit reizen; taxi, trein, privé-auto (fancy). We hebben zijn de rijstvelden geraasd, hebben midden door een mooie stad gereden, hebben het platte land mogen aanschouwen en hebben een berg tot aan de top bereikt. Veel verschillende landschappen gezien tijdens deze reis van west-Java naar oost-Java. Het is mooi om te zien dat, hoe verder we richting oost gaan, de rijstvelden steeds rijper zijn. In de trein zagen we de eerste mensen aan het oogsten, waar ze in west nog aan het groeien waren. 
   De klim naar Cemoro Lawang was prachtig. Eerst zie je hoe de wolkenvelden zich boven je bevinden, dan wordt het wat mistig en zit je letterlijk met je hoofd in de wolken en dan zie je diezelfde wolken ineens onder je verdwijnen, kijk je om je heen en zie je hoe bergtoppen verschijnen boven de wolkenlaag. Schijnt de zon ineens terwijl je die de hele dag nog niet gezien hebt, prachtig! 
   De berg zelf was ook heel leuk. De bergdorpjes waren allemaal even leuk met gekleurde huisjes, gekleurde stoepranden en gekleurde wegwijzers en toegangshekken. Super gezellig gezicht! 

Wij verbleven de nacht in de Lava View Lodge, het hoogste hotel met dus het mooiste uitzicht over de Mt. Bromo. Toen we er aankwamen was het uitzicht echt adembenemend mooi. De zon ging net onder waardoor de vulkaangroep heel mooi belicht werd en de zonsondergang zelf was ook super mooi nu we zo hoog zaten! We merkten al gauw dat het echt goed koud was hier boven op de berg en dus hebben we ons over laten halen om, toeristisch als we zijn, een echte Bromo-muts te kopen haha. 
   Het avondeten was in een soort skihut. Het was net alsof ik me in Oostenrijk bevond; bergen, overal waar je kijkt zijn bergen. Alles is van hout, van het restaurant tot aan onze hut met bed, muren en stoelen. Het is koud en iedereen is gekleed in dikke winterjassen, mutsen en sjaals worden uit de koffers zomerkleding gevist, alsof ze net van de berg zijn komen skiën. En, ze verkopen Heineken bier. Net Oostenrijk, maar dan in Oost-Java.

Wie wat moois wil zien moet daar wat voor over hebben, dus stond de wekker wederom op een onmogelijke tijd... 02:15u wel te verstaan. Met de Jeep naar the view point voor de zonsopgang. Ik ben zó blij dat ik toerist ben en dus toeristisch mag doen. De muts bleek meer dan welkom! Het was zo stervenskoud boven op de top van de berg dat ik mezelf, zelfs met muts op, helemaal opgefrummeld heb tot ik verdween in de mensenmassa, zodat ik mezelf warm kon houden. Net toen ik dacht dat ik het nooit meer warm zou krijgen deze dag, begon het op te lichten. Het klopt, letterlijk: Er schijnt altijd licht aan de horizon. Ik weet nu waar deze uitspraak vandaan komt! 
   Het was echt de mooiste sunrise die ik ooit gezien heb. De lucht kleurde rood, oranje, geel, groen en duizend kleuren blauw. Het was magisch. De vulkaangroep werd langzaam steeds beter zichtbaar. Wat eerst een donkere vlek was, kreeg langzaam vorm en kleur. En de omgeving was ook onwijs mooi, het mistige van de wolken en de zon die haar eerste stralen laat neerdalen. Wauw. 
   Na de zonsopgang zijn we naar de onderkant van de vulkaan gereden om de vulkaan te beklimmen en de krater kunnen bewonderen. Bovenop de vulkaan, een iets lager punt wel, was het ook al zo mooi. Je zag het wolkendek dat zich als een deken om de vulkanen sloeg. De zon die onder en boven de wolken doorscheen en de vele kleuren blauw van de lucht. Het was echt betoverend. Ik wist niet wat ik kon verwachten van deze trip, maar dit had ik nog niet durven dromen. 

Een paar heftige dagen met weinig slaap en veel reizen, want na terugkomst van de Bromo hebben we eerst lekker ontbeten om vervolgens weer in de auto te stappen die ons naar Kalibaru zou brengen. Hier zouden we verblijven in Rumah Senang. Al veel contact gehad met de eigenaren van deze Bed&Breakfast (!!!). Eenmaal daar aangekomen was het dus heel leuk om een gezicht bij Pieter en Wil te zien. De ontvangst was meteen super gezellig! We hebben even samen wat gedronken en gekletst en al snel werd ons gevraagd of we het leuk vonden om samen met hen te dineren. Het verrassingsmenu:) Dat leek ons natuurlijk heel gezellig, want het bleken onwijs gezellige mensen te zijn waarmee je een leuk en een goed gesprek mee kon hebben. Rumah Senang zelf was ook mooi met echt de sfeer van een B&B. Kleinschalig en dus heb je snel contact met andere gasten (meestal Nederlands) en de gastheer- en vrouw en het andere, te lieve, personeel! 
   Het avondeten was heerlijk, een traditioneel Indisch gerecht met een lekker toetje aan het eind. Mijn eerste witte wijntje sinds 6 weken in Azië! Heerlijk:) Het was heel gezellig, we zaten met Pieter en Wil en nog een ander Nederlands gezin aan een grote tafel als één grote familie. Het was gezellig, er is veel gekletst en gelachen en er zijn mooie verhalen verteld. 

De volgende ochtend werden we opgehaald door Iman en Eddie die met ons naar Sukamade zouden gaan om schildpadden te spotten op het strand. 
   De tocht ernaartoe was mooi en leuk. Iman kon onwijs veel vertellen en laten zien, hij wist overal wat van. Hij heeft ons laten zien hoe efficiënt de farmers hier zijn door meerdere dingen op 1 stuk grond te verbouwen. Want laten we eerlijk zijn, waarom alleen rijst verbouwen als je je inkomsten kunt verdubbelen door tussendoor ook wat sinaasappelbomen te planten? Wat dat betreft zijn ze in Indonesië wel wat verder dan in Cambodja, dat merk je in dit soort kleine dingen wat uiteindelijk groot uitpakt. 
   We zijn door rubber-, cacao-, koffie- en suikerplantages gereden. Een weg met om je heen alleen maar hoge, enorme vlaktes bomen rijdt. Een heel mooi gezicht hoe we het kennen uit films, als er vanaf de poort naar een landhuis gereden wordt. En we hebben geluncht aan de oceaan, the green bay. Echt super super super mooi! De golven waren best hoog, de zee had wel tien verschillende kleuren blauw en het uitzicht was heel mooi!
   Om 20:00u zouden we naar het strand zijn om schildpadden te spotten. Eenmaal op het strand begon het te regenen. Opzich is dat positief, want dan is het zand harder en dan komen de schildpadden eerder om eieren te leggen. Maar deze regen ging gepaard met gigantische golven van soms wel 2/3 meter hoog, wat overigens wel een prachtig gezicht was in het maanlicht. Het was volle maan, het regende, het was een heldere nacht met heel veel sterren, niks kon meer misgaan toch? Maar ondanks alles, hebben we geen schildpad gespot... Super jammer, maar Iman had een hele leuke verrassing voor ons voor de volgende ochtend. Namelijk; als we om 06:00u op het strand zouden zijn, mochten we baby-turtles uitzetten! Ik was in de z(w)evende hemel! Natuurlijk zouden wij die volgende ochtend om 06:00u op het strand staan. 
En ik mag met trots zeggen dat ik officieel moeder ben van 10 kleine baby schildpadjes! Ik was verliefd. Toen ik met mijn emmertje met 10 kleine schildpadjes richting het strand liep voelde ik me ook echt moeder, verantwoordelijk. Ik heb mijn baby's dus ook even flink de moed ingesproken, ze survivaltips gegeven en heel veel liefde geschonken. Zij zouden bij de 1% overlevenden horen. Zij zijn MIJN baby's. 
Helaas moet ik jullie mededelen dat ik inmiddels ook al een kind verloren heb... Turtle Jos heeft het niet overleefd in de grote oceaan en werd binnen twee tellen opgegeten door de zee-adelaar. Stom beest, blijf dan ook van mijn kinderen af. Toen was ik nog moeder van 9 schildpadjes. Nog steeds trots:) Tarzan en Jane hebben samen geraced wie het eerst bij de zee was en ook Schwarzenegger vs. Barbie was een mooie partij. Maar geen van beide was erg spannend, want uiteraard hebben Jane en Barbie de heren even een poepie laten ruiken:)
   Mijn laatste baby bleek niet voor niets zo stil in het emmertje te zitten. Ik heb namelijk een gehandicapt kind de grote oceaan in moeten laten gaan. We zijn er voor mijn gevoel een halfuur mee bezig geweest om dit kleine ventje het water in te krijgen. Bij elke minigolf kwam hij op z'n ruggetje te liggen, spartelend met zijn flippertjes in de lucht. Het was zo zielig, ik wilde hem bijna oppakken, terug in mijn emmertje doen en mee naar huis nemen, tot de ranger eraan kwam en hem toch maar een beetje geholpen heeft door hem met de stroming mee de zee in te laten gaan. En ik weet zeker dat deze kleine schat het gaat redden. Hij heeft nu al zo veel struggles gehad dat hij die grote oceaan ook wel aan kan! 
   Het was een onvergetelijke ochtend, zoals alleen dieren een moment onvergetelijk kunnen maken.

Weer terug in Rumah Senang een heerlijk relaxed middagje, niks gedaan. Even aan het zwembad gelegen, in mijn reisdagboek geschreven en de foto's van Cambodja uitgezocht. En natuurlijk hebben we onze ervaringen uitgebreid met Pieter en Wil gedeeld, foto's laten zien en zijn we van het ene onderwerp in het andere onderwerp overgegaan. Voor de avond werden we weer uitgenodigd voor het verrassingsdiner samen met hen. Het was wederom gezellig, sfeervol en heerlijk lekker eten! 
   Rumah Senang is zo'n plekje waar het voelt als thuiskomen. Er hangt zo'n lekker sfeertje, Pieter en Wil zijn enorm gastvrij en gezellig. Het is een warm nest wat me een heel welkom gevoel geeft. 

03:30u ringdingdingding, wakker worden! Onze laatste dag in Java is aangebroken. Of beter gezegd, onze laatste ochtend en onze laatste trip. Vanavond slapen we in Ubud, Bali.
Nu eerst de Kawah Ijen, een kratermeer. Van horen zeggen zou dit één van de hoogtepunten van onze reis moeten worden. Onderweg, weer bergopwaarts, was het super mistig. Ik begon me een beetje zorgen te maken over ons uitzicht over het kratermeer, konden we wel wat zien? 

Aangekomen op de basis van de Kawah Ijen bleek dat we een gigantische klim voor de boeg hadden. 4 km, het klinkt niet heel heftig. 4 km ontzettend steil omhoog. Als in echt heel erg steil, ik overdrijf niet. En dan is 4 km ineens heel heftig... En uiteraard ging het mij niet zonder slag of stoot af. Ik ben heel verkouden (onder de airco in slaap gevallen, dom dom), dus ik kreeg totaal geen zuurstof naar mijn hoofd waardoor ik binnen de kortste keren gigantische hoofdpijn had. Laat dat uitzicht het waard zijn, want deze klim weiger ik voor niks te doen. Al zit ik er de hele dag.
   We stonden daar, op het hoogste punt van de vulkaan. Het punt met het mooiste uitzicht, zoals Sari ons beloofde. En alsof het speciaal voor ons was, klaarde het op. Heel even, maar het klaarde op. We konden ongeveer 70% van het kratermeer zien en dat waren 70 fenomenale procenten. Het was echt super mooi. Het meer was zó knalgroen/blauwig en zó groot! En na dit heldere moment trok het compleet dicht en zagen we geen hand voor ogen meer haha. Het was voor korte duur, maar het was die helse trip naar boven (en beneden...) echt waard! 

Wat ook heel tof was, was dat we de Mt. Raung nog konden zien roken! De vulkaan die 4 weken geleden is uitgebarsten. Omdat we boven de wolken zaten was het soms vet helder en dan piepte de top van de vulkaan boven de wolken uit, heel gaaf! En zo dichtbij ook!
   Vanaf de Ijen zijn we naar de haven van Java gegaan om met de boot naar Bali te gaan. De laatste is bestemming van onze reis. Teruggekeken op de afgelopen 5 weken hebben we onwijs veel gezien, meegemaakt, ervaren, beleefd en gevoeld. Ik voel me rijk met deze reis in mijn rugzak. Rijk aan herinneringen. Ook Java was weer heel mooi. Anders dan wat we tot nu toe gezien hadden. Van stad tot stad was Java anders, elk plekje had haar eigen kenmerken en sfeer. We hebben veel ondernomen en gezien, Java was gaaf! Ik ben heel benieuwd naar Bali! Anderhalve week nog even lekker genieten. Een zonnetje dat schijnt, weer een andere eigen cultuur, de prachtige rijstterrassen, veel handwerk en vooral uitslapen, strand en relaxen. Ik heb er zin in!


Haiyaa! Sampai Lain waktu!

Marlynn