It's good to be back
Door: Marlynn ter Brugge
Blijf op de hoogte en volg Marlynn
08 Juli 2015 | Cambodja, Preah Seihanouk
Ooooh Kampot!! Ik hou van je! Het was zo'n heerlijk gevoel om de vertrouwde Durian round about weer op te rijden, de rust van Kampot te ervaren en de gemoedelijke sfeer te ervaren. Het was als thuiskomen, mijn Cambodjaanse thuis. Dit rustige plaatsje heeft iets bijzonders, iets aantrekkelijks. Het fietsen door het dorp, het schone en rustige dorpje waar iedereen rekening met elkaar houdt, iedereen goed en gezellig met elkaar om gaat en de zon altijd lijkt te schijnen, het geeft me zo'n heerlijk gevoel. Deze mensen zijn oprecht gelukkig. En dat maakt mij oprecht gelukkig.
Natuurlijk ook meteen contact opgenomen met 'my brother' Seang. Mijn maatje! We hebben in de avond bij zijn voetbal gekeken en het was meteen gezellig en grappig! Zo tof om elkaar na twee jaar weer te zien, hoewel ik helemaal niet het gevoel heb dat het zo lang is geleden! Het klikte echt binnen de seconde weer.
En daarna, als heuse Tarzan en Jane zijn we onze boomhut in geklommen voor een heerlijke nachtrust onder de sterrenhemel van Kampot met het zachte geruis van de rivier, de vogelgeluiden en de natuurgeur op de achtergrond. Een betere nacht kun je niet tegemoet gaan.... :)
Op zaterdag zijn we naar MJC geweest, het project waar ik twee jaar geleden mijn vrijwilligerswerk heb gedaan. Dat was gaaaaf!! Ik werd onthaald met een hele dikke knuffel, een hoop lieve mensen die me allemaal nog kenden! En ze vonden het allemaal heel leuk dat papa er ook was. Kakada begon meteen vol trots alles te laten zien en uit te leggen. En trots mag ze zijn!
Het project is zo veel meer ontwikkeld, ik ben echt trots op ze! De 'game room' is opgeleukt en is nu echt een gezellige en leerzame spelletjeskamer geworden waar de kinderen ook zelf schooltje kunnen spelen.
De bibliotheek was nog helemaal hetzelfde, precies goed! Behalve.... Er zat een knetterzenuwachtige Kaka, de jongen die MJC draagt, altijd en eeuwig vrolijk en opgewekt is. Hij ging die dag erop naar Frankrijk voor het fundraising voor MJC, zijn eerste reis met het vliegtuig. Zijn droom om naar Parijs te gaan in vervulling te laten gaan. En voor een goed doel!
De klaslokalen, met eindelijk mooie en leuke, leerzame posters aan de muur om de Engelse lessen betekenisvoller te maken.
Nog steeds vrijwilligers over de vloer die ze helpen.
Maar ook nog steeds het primitieve, weinig ontwikkelde en arme onderwijs. Het kriebelt, ik zou zo weer willen blijven. Met de kennis die ik nu heb, meer dan twee jaar geleden. Wat zou ik voor MJC kunnen betekenen?
's Middags hebben we een rit met een tuktuk gemaakt door de rijstvelden, op weg naar de peper plantage. De tocht was heel mooi, de rijstvelden zijn hier adembenemend en de kleine communities zo gezellig! Mensen zwaaien en roepen en zijn zo intens blij als je langs rijdt en even naar ze zwaait! Haha echt een leuke ervaring hoe blij ze kunnen worden van een blonde griet en een altijd lachende westerse man:)
These people are happy, with nothing but each other and love. Ze zijn een voorbeeld voor me.
Wat ook heel gezellig was waren de kinderen die met ons mee de Cave Temple in gingen. Ze doen zich voor als English speaking guides, maar ze gaan gewoon mee de grot in. Gezellig, druk kletsend met ons en elkaar, vrolijk lachend als we hen wat vragen. Geweldige kinderen, Engelssprekende gidsen zonder een woord Engels, haha.
De dag daarop hebben we de Bokor Hill tour gedaan, met een bus de Bokor Mountain in, het Bokor National Park. Een grote buddha, het oude casino, een oude kerk en het nieuwe casino (lees: megagroot super-de-luxe resort). Dit allemaal boven op de Bokor Mountain. We zaten op meer dan 1000m hoogte, letterlijk met onze hoofd in de wolken! Het regende, de laaghangende bewolking zorgde voor mist, de oude vervallen gebouwen, het was mysterieus. Net een filmset!
Om deze dagtocht te beëindigen, hebben we 's avonds een sunrise trip op de rivier van Kampot gemaakt. Een echte zonsondergang hebben we niet gezien, maar een mooie boottocht was het zeker.
Wanneer er in het donker van de nacht plotseling flikkerende schitterende lichtjes verschenen rondom de boot en in de bomen zag ik ze, fireflies. Het was magisch, ze zaten in kleine tientallen bij elkaar. Ik voelde me net Tinkerbell! Never stop dreaming, realiseerde ik me weer. En stoppen met dromen zal ik nooit doen, want kijk waar ik ben! Ik heb mijn droom werkelijkheid gemaakt! En deze droom is nog lang niet voorbij.
En dan, de volgende dag op weg naar het strand! Daarvoor hoefden we niet zo ver, want het kwam met bakken uit de lucht, dus binnen de kortste keren zouden de straten van Kampot een heus zwembad vormen. Maar voor de vorm zijn we toch maar in de bus naar Sihanoukville gestapt. Weer weg uit Kampot.. Man wat had ik graag nog even willen blijven. Ik kan hier dagen gewoon lekker in het dorpje zijn, niks doen. Gewoon genieten.
Ondanks de regen is Sihanoukville ook weer heel charmant. Er wordt veel gebouwd, om de badplaats klaar te maken voor het hoogseizoen, maar als je daar doorheen prikt zie je een heerlijk strand met leuke restaurantjes aan de boulevard. Ons hotel zit ook aan de kust, de zee klotst ruw tegen de rotsen en de regen klettert op de palmbladeren rondom de kamer. We liggen op bed, eigenlijk de hele dag. Het is even niet onze dag hier. Papa voelt zich al een aantal dagen niet goed, last van maagdarmproblemen, hoofdpijn en duizeligheid. Wat is er toch? Zelfs het eten smaakt hem niet, tijd om me echt zorgen te maken? Ik laat hem even en heb veel contact met thuis deze dag, toch ook even fijn. De regen, het hangen en het weggaan uit Kampot. Het zeurt in mijn hoofd en ook ik kan mijn draai niet vinden vandaag.
Toen we tv dan maar aanzetten en half luisterden, half sliepen, half zapten, hoorden we plots Nederlandse stemmen. De Tour de France!! We kunnen het zien!
Om dag toch nog een beetje kleur te geven en hem positief af te sluiten, hebben we de stoute schoenen aangetrokken en zijn we zowaar uit bed gekomen, jaja! We zijn richting de boulevard van Serendipity Beach gegaan en keken onze ogen uit, wat een gezelligheid!
Overal op het strand stonden bamboe chillstoelen bij elkaar, peertjes in de (palm)bomen, gezellige muziek uit alle hoeken en mensen die vrolijk kletsen en lachen. Kinderen liepen op het strand met zelfgemaakte armbandjes. Ze maakten gezellige praatjes met ons, vroegen naar onze naam en onze lievelingskleur. Binnen no time maakten ze vliegensvlug een armbandje van mijn lievelingskleur om mijn vinger en bleven ze kletsen met ons en met elkaar. Gratis, zodat we hen niet meer zouden vergeten. Dat komt denk ik wel goed, hele leuke en intrigerende meiden!
En nu, typ ik dit verhaal, kijk ik terug op de afgelopen bewogen dagen, vanaf een bedbank in een Cambodjaans ziekenhuis bij papa op de kamer.
We werden vanochtend wakker, zonder wekker deze keer! Het zonnetje scheen zelfs iets naar binnen en het leek een betere dag te worden. Hoopvol! Aan het ontbijt hebben pap en ik samen teruggeblikt op de afgelopen week, de leuke en bijzondere ervaringen die we al hebben gehad. The killing fields, Silk Island, het Royal Palace, Kampot, MJC.
Maar na een kort tripje door Sihanoukville begonnen zelfs krampen bij papa in de buik en deed lopen zeer. Het thuisfront heeft met een zorgpost gebeld en ons werd geadviseerd om toch een lokaal ziekenhuis op te zoeken.
Voor we het wisten werd er een urine- en bloedonderzoek gedaan en werd er een echo gemaakt. Uitslag: nierbekkeninfectie en een infectie in de urinebuis en ook salmonella is gesignaleerd. Tijd voor een behandeling, van drie dagen weliswaar. Papa moet blijven. In een ziekenhuis. In Cambodja.
Dit was even een flinke schok om te verwerken. Dit was niet hoe we onze prachtige en gave reis hadden voorgesteld, dit was niet het plan. Maar ik ben blij dat papa nu de hulp krijgt die zijn lichaam nodig heeft, zodat hij er bovenop kan komen en we de rest van onze reis weer kunnen oppakken en er samen volop van kunnen genieten! Dát is ons plan, genieten.
De mensen hier in het ziekenhuis zijn lief en zorgzaam. Ze komen vaak even langs om te kijken hoe het met papa (en mij) gaat. Ze zijn begripvol, komen uit het niets met een kussen en kleed voor mij zodat ik hier ook kan slapen en niet alleen terug hoef naar het hotel. Papa niet alleen hoef te laten. Dat is fijn.
En het werkt nu al! Jossie had weer trek vanavond, heeft netjes zijn bordje leeg gegeten en zelfs de salade er nog bij genomen. He's taking three steps at a time!
Er is dus goede hoop. De komende dagen gaan we afwachten, maar het gaat helemaal goed komen. En dan weer heerlijk genieten van onze reis door Cambodja en Indonesië. We laten ons niet zomaar uit het veld slaan! Wij zijn van ter Brugge!
Warme knuffel en een slaperige groet,
Marlynn en Jos
Natuurlijk ook meteen contact opgenomen met 'my brother' Seang. Mijn maatje! We hebben in de avond bij zijn voetbal gekeken en het was meteen gezellig en grappig! Zo tof om elkaar na twee jaar weer te zien, hoewel ik helemaal niet het gevoel heb dat het zo lang is geleden! Het klikte echt binnen de seconde weer.
En daarna, als heuse Tarzan en Jane zijn we onze boomhut in geklommen voor een heerlijke nachtrust onder de sterrenhemel van Kampot met het zachte geruis van de rivier, de vogelgeluiden en de natuurgeur op de achtergrond. Een betere nacht kun je niet tegemoet gaan.... :)
Op zaterdag zijn we naar MJC geweest, het project waar ik twee jaar geleden mijn vrijwilligerswerk heb gedaan. Dat was gaaaaf!! Ik werd onthaald met een hele dikke knuffel, een hoop lieve mensen die me allemaal nog kenden! En ze vonden het allemaal heel leuk dat papa er ook was. Kakada begon meteen vol trots alles te laten zien en uit te leggen. En trots mag ze zijn!
Het project is zo veel meer ontwikkeld, ik ben echt trots op ze! De 'game room' is opgeleukt en is nu echt een gezellige en leerzame spelletjeskamer geworden waar de kinderen ook zelf schooltje kunnen spelen.
De bibliotheek was nog helemaal hetzelfde, precies goed! Behalve.... Er zat een knetterzenuwachtige Kaka, de jongen die MJC draagt, altijd en eeuwig vrolijk en opgewekt is. Hij ging die dag erop naar Frankrijk voor het fundraising voor MJC, zijn eerste reis met het vliegtuig. Zijn droom om naar Parijs te gaan in vervulling te laten gaan. En voor een goed doel!
De klaslokalen, met eindelijk mooie en leuke, leerzame posters aan de muur om de Engelse lessen betekenisvoller te maken.
Nog steeds vrijwilligers over de vloer die ze helpen.
Maar ook nog steeds het primitieve, weinig ontwikkelde en arme onderwijs. Het kriebelt, ik zou zo weer willen blijven. Met de kennis die ik nu heb, meer dan twee jaar geleden. Wat zou ik voor MJC kunnen betekenen?
's Middags hebben we een rit met een tuktuk gemaakt door de rijstvelden, op weg naar de peper plantage. De tocht was heel mooi, de rijstvelden zijn hier adembenemend en de kleine communities zo gezellig! Mensen zwaaien en roepen en zijn zo intens blij als je langs rijdt en even naar ze zwaait! Haha echt een leuke ervaring hoe blij ze kunnen worden van een blonde griet en een altijd lachende westerse man:)
These people are happy, with nothing but each other and love. Ze zijn een voorbeeld voor me.
Wat ook heel gezellig was waren de kinderen die met ons mee de Cave Temple in gingen. Ze doen zich voor als English speaking guides, maar ze gaan gewoon mee de grot in. Gezellig, druk kletsend met ons en elkaar, vrolijk lachend als we hen wat vragen. Geweldige kinderen, Engelssprekende gidsen zonder een woord Engels, haha.
De dag daarop hebben we de Bokor Hill tour gedaan, met een bus de Bokor Mountain in, het Bokor National Park. Een grote buddha, het oude casino, een oude kerk en het nieuwe casino (lees: megagroot super-de-luxe resort). Dit allemaal boven op de Bokor Mountain. We zaten op meer dan 1000m hoogte, letterlijk met onze hoofd in de wolken! Het regende, de laaghangende bewolking zorgde voor mist, de oude vervallen gebouwen, het was mysterieus. Net een filmset!
Om deze dagtocht te beëindigen, hebben we 's avonds een sunrise trip op de rivier van Kampot gemaakt. Een echte zonsondergang hebben we niet gezien, maar een mooie boottocht was het zeker.
Wanneer er in het donker van de nacht plotseling flikkerende schitterende lichtjes verschenen rondom de boot en in de bomen zag ik ze, fireflies. Het was magisch, ze zaten in kleine tientallen bij elkaar. Ik voelde me net Tinkerbell! Never stop dreaming, realiseerde ik me weer. En stoppen met dromen zal ik nooit doen, want kijk waar ik ben! Ik heb mijn droom werkelijkheid gemaakt! En deze droom is nog lang niet voorbij.
En dan, de volgende dag op weg naar het strand! Daarvoor hoefden we niet zo ver, want het kwam met bakken uit de lucht, dus binnen de kortste keren zouden de straten van Kampot een heus zwembad vormen. Maar voor de vorm zijn we toch maar in de bus naar Sihanoukville gestapt. Weer weg uit Kampot.. Man wat had ik graag nog even willen blijven. Ik kan hier dagen gewoon lekker in het dorpje zijn, niks doen. Gewoon genieten.
Ondanks de regen is Sihanoukville ook weer heel charmant. Er wordt veel gebouwd, om de badplaats klaar te maken voor het hoogseizoen, maar als je daar doorheen prikt zie je een heerlijk strand met leuke restaurantjes aan de boulevard. Ons hotel zit ook aan de kust, de zee klotst ruw tegen de rotsen en de regen klettert op de palmbladeren rondom de kamer. We liggen op bed, eigenlijk de hele dag. Het is even niet onze dag hier. Papa voelt zich al een aantal dagen niet goed, last van maagdarmproblemen, hoofdpijn en duizeligheid. Wat is er toch? Zelfs het eten smaakt hem niet, tijd om me echt zorgen te maken? Ik laat hem even en heb veel contact met thuis deze dag, toch ook even fijn. De regen, het hangen en het weggaan uit Kampot. Het zeurt in mijn hoofd en ook ik kan mijn draai niet vinden vandaag.
Toen we tv dan maar aanzetten en half luisterden, half sliepen, half zapten, hoorden we plots Nederlandse stemmen. De Tour de France!! We kunnen het zien!
Om dag toch nog een beetje kleur te geven en hem positief af te sluiten, hebben we de stoute schoenen aangetrokken en zijn we zowaar uit bed gekomen, jaja! We zijn richting de boulevard van Serendipity Beach gegaan en keken onze ogen uit, wat een gezelligheid!
Overal op het strand stonden bamboe chillstoelen bij elkaar, peertjes in de (palm)bomen, gezellige muziek uit alle hoeken en mensen die vrolijk kletsen en lachen. Kinderen liepen op het strand met zelfgemaakte armbandjes. Ze maakten gezellige praatjes met ons, vroegen naar onze naam en onze lievelingskleur. Binnen no time maakten ze vliegensvlug een armbandje van mijn lievelingskleur om mijn vinger en bleven ze kletsen met ons en met elkaar. Gratis, zodat we hen niet meer zouden vergeten. Dat komt denk ik wel goed, hele leuke en intrigerende meiden!
En nu, typ ik dit verhaal, kijk ik terug op de afgelopen bewogen dagen, vanaf een bedbank in een Cambodjaans ziekenhuis bij papa op de kamer.
We werden vanochtend wakker, zonder wekker deze keer! Het zonnetje scheen zelfs iets naar binnen en het leek een betere dag te worden. Hoopvol! Aan het ontbijt hebben pap en ik samen teruggeblikt op de afgelopen week, de leuke en bijzondere ervaringen die we al hebben gehad. The killing fields, Silk Island, het Royal Palace, Kampot, MJC.
Maar na een kort tripje door Sihanoukville begonnen zelfs krampen bij papa in de buik en deed lopen zeer. Het thuisfront heeft met een zorgpost gebeld en ons werd geadviseerd om toch een lokaal ziekenhuis op te zoeken.
Voor we het wisten werd er een urine- en bloedonderzoek gedaan en werd er een echo gemaakt. Uitslag: nierbekkeninfectie en een infectie in de urinebuis en ook salmonella is gesignaleerd. Tijd voor een behandeling, van drie dagen weliswaar. Papa moet blijven. In een ziekenhuis. In Cambodja.
Dit was even een flinke schok om te verwerken. Dit was niet hoe we onze prachtige en gave reis hadden voorgesteld, dit was niet het plan. Maar ik ben blij dat papa nu de hulp krijgt die zijn lichaam nodig heeft, zodat hij er bovenop kan komen en we de rest van onze reis weer kunnen oppakken en er samen volop van kunnen genieten! Dát is ons plan, genieten.
De mensen hier in het ziekenhuis zijn lief en zorgzaam. Ze komen vaak even langs om te kijken hoe het met papa (en mij) gaat. Ze zijn begripvol, komen uit het niets met een kussen en kleed voor mij zodat ik hier ook kan slapen en niet alleen terug hoef naar het hotel. Papa niet alleen hoef te laten. Dat is fijn.
En het werkt nu al! Jossie had weer trek vanavond, heeft netjes zijn bordje leeg gegeten en zelfs de salade er nog bij genomen. He's taking three steps at a time!
Er is dus goede hoop. De komende dagen gaan we afwachten, maar het gaat helemaal goed komen. En dan weer heerlijk genieten van onze reis door Cambodja en Indonesië. We laten ons niet zomaar uit het veld slaan! Wij zijn van ter Brugge!
Warme knuffel en een slaperige groet,
Marlynn en Jos
-
08 Juli 2015 - 07:40
Gert:
Hoorde gisteren van pa dat Jos in het ziekenhuis ligt, toch behoorlijk schrikken.
Fijn dat je in goede handen bent en zorgzaam voor jullie zijn.
Hoop dat Jos er snel weer boven op is zodat je de reis lekker voort kunt zetten.
Dikke knuffel Carla en Gert -
08 Juli 2015 - 09:18
Anita:
Shit, dat was wel even schrikken. Hoop dat Jossie snel weer opknapt en jullie de reis weer kunnen vervolgen. Doe pa de hartelijke groeten van ons.
Dikke knuffel van Jos en Anita -
08 Juli 2015 - 09:23
Yannicke:
Wat heb je ook dit verhaal weer mooi geschreven kleine zussel, ik ben beretrots op je Dappere Daan! Kleine Lynn regelt het allemaal wel eventjes! Samen met mama's hulp en papa's doorzettingsvermogen komen jullie er wel kleintje. Ik denk aan jullie, elke seconde van de dag. Doe rustig aan kleintje, ook voor papa! Ohja... en laat die oude man ook eens winnen met kaarten. Is leuk voor hem haha! Love you kliene! XXX -
08 Juli 2015 - 10:01
Marjet:
Ha lieverds,
Wat een verhaal!! Dat krijg je als je alles eet wat los en vast zit :-).
Nee hoor, ik wil jullie heel veel dikke knuffels geven want ik schrok wel een beetje. Jullie zorgen gelukkig goed voor elkaar dus het wordt snel beter allemaal! Doe rustig aan schatten en geniet! Dikke pakkerd X -
08 Juli 2015 - 10:08
Mama :
Lieve dochter en mannetje.
Wat een gezellig verhaal om te lezen. Je moet er echt meer mee doen pöpke. Gelukkig maar dat jullie van ter Brugge zijn, hihi. En wij er samen voor kunnen zorgen dat jullie mooie reis zometeen weer voortgezet kan worden. Jammer en sneu dat dit er tussenkomt, maar ook fijn dat jullie daar smaken zijn en jij voor pap kunt zorgen, al is het maar voor de taal. Ik ben trots op jullie allemaal en baal natuurlijk wel dat ik niet even op bezoek kan komen, lief mannetje, maar gelukkig een hele lieve plaatsvervangster❤️Pas goed op elkaar en tot het volgende, hopelijk weer, prachtige verhaal Lynn. Kus moemsje -
09 Juli 2015 - 12:09
Marco En Ina:
Hey lieve familie,
even het verslag gelezen! Een genot...........gaat vast ooit in boekvorm verschijnen :-)
Mooi om te lezen hoe jullie je er doorheen slaan en hopelijk gauw weer genieten van al het moois om jullie heen!
We blijven jullie volgen!
Liefs van ons.
M&I -
09 Juli 2015 - 17:55
Oma:
Lieve Marlynn wat een mooi verslag heb je toch weer geschreven,als je in het onderwijs geen werk kunt krijgen kun je vast een hele goeie schrijfster worden.Papa bijstaan is nu even je ding en ik hoor dat je dat heel goed afgaat maar daar moet hij toch nog maar evenzo n 30 jaar mee wachten haha.Gelukkig mag hij morgen weer uit het ziekenhuis en kunnen jullie weer langzaam de reis voortzetten er wachten jullie nog veel mooie weken dus er valt nog veel te genieten.Lieve schat pas goed op elkaar en dikke knuffels voor jullie beiden -
11 Juli 2015 - 09:28
Hej Marlynn En Jos,:
Dat jullie op een avontuurlijke reis gingen wist ik, maar een ziekenhuisopname gaat wel erg ver:)
Gelukkig is Jos weer opgeknapt, stoer hoe jullie je er door hebben geslagen hoor!
Nog veel plezier en geen gekke dingen meer uithalen.
Blijf schrijven, want het is erg leuk om jullie avonturen te volgen.
Groetjes,
Barbara -
12 Juli 2015 - 19:42
Janny :
lieve J & M al een keer eerder geprobeerd een berichtje te sturen via de telefoon , denk mislukt .
We doen een nieuwe poging allereerst fijn dat de ziekenhuis opname verledentijd is , nu weer genieten samen. Lees met veel plezier het reisverslag als of je erbij bent . Jullie zien en doen veel .
Hoop op nog veel mooie verhalen . GENIET en zorg goed voor elkaar !
-
14 Juli 2015 - 12:16
Sofie Olde Engberink:
Dag lieverds,
Weer een prachtig verhaal, wat kan ik van jou verhalen genieten!
Je omschrijft alles zo mooi dat ik het gewoon voor me zie.
Geniet van jullie reis samen en doe het rustig aan!
Óh & pas goed op jezelf!!
Ik hou van je Lynn en ik ben super trots op jou!
Dikke knuffel X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
