Hallo Cambodja! Daar ben ik weer!

Het eerste bekende, toen ik voet op Cambodjaanse bodem zette, was de eeuwige lucht van een pannenkoekenhuis. Zo ruikt Cambodja voor mij. Zo rook het twee jaar geleden en zo rook het nog steeds.
En meteen kom je in de dagelijkse hectiek van het Cambodjaanse verkeer terecht. De stempel op je paspoort moet nog drogen en er melden zich al vijf tuktuk-drivers. Iene miene mut, ik kies jou! Om je heen rijdt alles door elkaar, het enige wat je hoort is getoeter van auto's en de duizenden scooters en het mooiste; iedereen houdt rekening met elkaar, rijdt gewoon om de ander heen.

1 dag eerder.
We gaan even terug naar waar het begon. Want Cambodja was niet onze eerste bestemming.
Ik neem je mee in mijn reis door Cambodja en Indonesië; Sumatra, Java en Bali. Zeven weken met papa op stap, rondreizen en de meest mooie plekken en culturen van zuid-oost Azië ontdekken.

Onze vlucht had een lange nacht in Singapore, dus onder het motto 'als je het doet, moet je het goed doen' zijn we maar een nachtje naar een hotel gegaan om de volgende ochtend sightseeing Singapore vanuit Azië's grootste reuzenrad, the Singapore Flyer, te doen.
Een hele toffe ervaring! We konden zo ver kijken over de oceaan waar honderden schepen lagen, heel bijzonder! En aan de andere kant... Was ons zicht wellicht iets minder ver door de gigantische wolkenkrabbers, maar zeker niet minder indrukwekkend! Ook de grootste kas en het hoogste zwembad van de wereld gespotOgen Leuk extraatje en een goed begin van een prachtige reis!

En vanaf Singapore dan eindelijk naar Cambodja! Het heeft even geduurd, maar wat voelt het goed om er weer te zijn! Het is een beetje als thuiskomen, maar dan in een land wat in geen enkel opzicht op thuis lijkt.
Cambodja heeft mijn hart gestolen en ik weet weer waarom. De dynamiek, de verschillen, de lieve mensen en het geluk en de dankbaarheid van de mensen hier.
Maar ook werden we meteen weer met onze neus op de knetterharde waarheid gedrukt.
Hoe kon ik zijn vergeten hoe arm dit land was? Ik was me ervan bewust, maar toch is het zo pijnlijk om het onder ogen te komen. Het ene moment passeert er een auto waar je u tegen zegt, komt er een mega jeep ter grootte van het vliegtuig op je af en het andere moment rijdt de tuktuk op een hobbelig, stoffig weggetje waar de mensen op de grond zitten met gescheurde en bevlekte kleding, zonder schoenen. Zich van hun eigen voorzieningen moeten voorzien en behalve een ribbelig dakje boven hun hoofd helemaal niks hebben, nog geen fiets.
En deze laag arme landarbeiders en boeren, is veel te groot voor wat ik kan hebben.
En dan is er nog de middenmoot; de miljoenen scooters die in Phnom Penh op de weg rijden. Van links en rechts komen ze langs je, zelfs van een spookrijder hoef je niet vreemd op te kijken, haha.

Vandaag zijn we naar de killing fields geweest. Het kamp waar zo veel Cambodjanen door hun eigen volk zijn afgemaakt op gruwelijke wijze, maar waar nu de waarheid op een hele harde, maar toch eervolle en respectvolle manier wordt verteld. Het is een rustplaats. Een plaats waar mij weer duidelijk wordt gemaakt wat dit land geleden heeft, waarom ik alleen maar jongeren op straat zie en nauwelijks ouderen. Deze ouderen zijn er domweg niet meer...
De gruwelijke verhalen over hoe baby's van nog geen 6 maand worden omgebracht en bij hun moeders in het graf worden gegooid. Het raakt me, ik krijg een brok in mijn keel. Niet alleen van dit verhaal, maar vooral vanwege het besef dat de mensen hier in Cambodja zo verschrikkelijk dankbaar en gelukkig zijn.
Het zijn ontzettend harde werkers, ze werken zich letterlijk de rug krom. En toch, ze lachen allemaal. Het zorgt voor een soort schaamtegevoel bij mezelf, ondanks dat ik me ook realiseer dat de wereld waarin wij leven niet vergelijkbaar is met de wereld van Cambodja.

Rijdend in de tuktuk langs de droge rijstvelden, omdat er maar geen regen valt, wens ik voor deze rijstplukkers dat het maar mag regenen.
En... mijn wens kwam uitParty popper
Mijn hemel, het begon met een storm waarbij alles ons om de oren vloog en onze tuktuk spontaan werd teruggeblazen door de wind. En het eindigde met een stortbui?!! Binnen vijf seconden waren we compleet doorweekt terwijl we in de tuktuk zaten.
Maar, na regen komt zonneschijn. We kwamen aan in het guesthouse, nog net zo nat als we waren van de regenbui. Maar dan van iets anders dan regenZwarte zon met stralen️ Haha.

Morgen gaan we het Royal palace bezoeken en nog wat andere bezienswaardigheden hier in Phnom Penh. En overmorgen is het zover, dan gaan we naar Kampot!! Mijn Cambodjaanse thuis.
Ik kijk er enorm naar uit, zie het relaxte backpackersdorpje weer helemaal voor me (een wereld van verschil met het grote, eigenlijk viezige Phnom Penh). Eindelijk terug naar MJC!
Hoe zou het er nu zijn?

Keep you updated!

Knuffels,
Marlynn (en proost van Jos!)